Βία και ...

...Επιθετικότητα

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η βία και η επιθετικότητα είναι φαινόμενα , που μπορεί να πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις. Γι’ αυτό τα φαινόμενα αυτού του είδους θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με περισσότερη προσοχή, ως σημαντικά κοινωνικά προβλήματα που δεν αφορούν μόνο τους εμπλεκόμενους μαθητές και τις οικογένειες τους, αλλά και όλο το σχολικό σύστημα.

Πώς μπορούμε να βρούμε  τρόπους να προλάβουμε την εκδήλωση δυσάρεστων  καταστάσεων βίας και να αναπτύξουμε στο σχολείο και τους μαθητές μας την ικανότητα επίλυσης συγκρούσεων, που αντιστοιχεί σε θετικά πρότυπα σκέψης, σχέσεων και διαντίδρασης με τους άλλους;

Πώς μπορούμε να αντιδρούμε εποικοδομητικά, ώστε να χειριζόμαστε τα προβλήματα επιθετικότητας και τις ποικίλες συγκρούσεις στο σχολείο;

Λαμβανομένου υπόψη ότι η επιθετική συμπεριφορά, ακόμα και η υπερβολική ή «παθολογική», είναι κάτι σαν «ευλογία», γιατί μας δείχνει, ότι τα παιδιά έχουν κάποιο πρόβλημα  μέσα τους και θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί μας, ώστε να το βγάλουν προς τα έξω, να το δηλώσουν, έστω και με αυτόν τον τρόπο.

Έτσι, αφού σκεφτούμε ψύχραιμα αλλά και λογικά θα προτείναμε για την αντιμετώπιση της «παιδικής επιθετικότητας», μερικές πρακτικές τεχνικές για την αντιμετώπιση της, όταν εμφανιστεί:

v           Αποφεύγουμε τη σωματική τιμωρία.

v           Απομακρύνουμε τα παιδιά από το «ακροατήριο τους», ύστερα από ένα εκρηκτικό επεισόδιο.

v           Συζητάμε τους λόγους και τις συνέπειες της έκρηξης τους.

v           Βάζουμε τα παιδιά να ασχοληθούν με μια ωφέλιμη δραστηριότητα που τα ευχαριστεί (άθληση, άκουσμα μουσικής κ.λ.π.).

v           Μπορούμε ακόμα, να αγνοήσουμε την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών σε μερικές περιπτώσεις.

v           Μικρή στέρηση προνομίων και άμεση  για να καταλάβουν τα παιδιά, ότι αυτή η τιμωρία είναι απόρροια της βίαιης συμπεριφοράς και όχι επειδή δεν τα αγαπάμε.

v           Αποφεύγουμε τις απειλές ή τις αναβολές της τιμωρίας, που παρατείνουν το φόβο τους και την αγωνία τους.

v           Εξηγούμε στα παιδιά πόσο πιο όμορφα είναι τα πράγματα, όταν είναι ήρεμα. Τους δηλώνουμε επίσης, ότι κατανοούμε πως τα βασανίζει! Και αν θέλουν; Μπορεί  να το μοιραστούν μαζί μας.

v           Ας είμαστε στοργικοί και διαλλακτικοί, όσο μπορούμε, ώστε να λύνουμε ειρηνικά της διαφορές.

v           Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο θέμα της ανατροφής και των προτύπων που θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά μας.

v           Ας τονίσουμε στα παιδιά μας, ότι η βία πληγώνει τους άλλους και ότι για να μπορούμε να ζούμε, είναι ανάγκη να σεβόμαστε την ελευθερία τους και τη σωματική τους ακεραιότητα.

v           Τέλος ας προσπαθήσουμε να χαλιναγωγούμε τον δικό μας επιθετικό εαυτό, για να μην μας μιμηθούν. Αφού, όπως λένε, τα παιδιά είναι «καθρέπτες» της  δικής μας προσωπικότητας, είτε είμαστε γονείς, είτε εκπαιδευτικοί.

Ας έχουμε στο μυαλό μας και το ποίημα του R. RUSSEL.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:

Μαθαίνει να κατακρίνει

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:

Μαθαίνει να καυγαδίζει

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:

Μαθαίνει να είναι ντροπαλό

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:

Μαθαίνει να είναι ένοχο

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:

Μαθαίνει να είναι υπομονετικό

Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:

Μαθαίνει να εκτιμά

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη:

Μαθαίνει να είναι δίκαιο

Αν ένα παιδί ζει μέσα  στην ασφάλεια:

Μαθαίνει να πιστεύει

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:

Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:

Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο. 

                                                                  R. RUSSEL.

 Και αν τιμωρούμε τα παιδιά μας τα μαθαίνουμε να τιμωρούν.