ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ

ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΜΑΘΗΤΩΝ

Σχολική πειθαρχία

H πειθαρχία μέσα στο Σχολείο αποτελεί το πιο σημαντικό και πολυσύνθετο πρόβλημα που απασχολεί τόσο εκπαιδευτικούς όσο και γονείς σε όλο το δυτικό κόσμο. Αναμφισβήτητα, είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα, ακόμα και για τους πιο έμπειρους ψυχοπαιδαγωγούς. Σε παλαιότερες εποχές όπως πριν 50 χρόνια πειθαρχία σήμαινε πλήρη υποταγή στο πνευματικό και πολιτικό κατεστημένο και έλλειψη διαλόγου.

Τί είναι όμως σήμερα η σχολική πειθαρχία; Ο όρος πειθαρχία στις μέρες μας είναι ένας όρος αμφιλεγόμενος, και πολυσήμαντος. Ασφαλώς πειθαρχία σε σημαίνει να συμφωνώ σε όλα με τον καθηγητή που διατυπώνει τις προσωπικές του τοποθετήσεις στο μάθημα π.χ. της Έκθεσης Ιδεών (Νεοελληνικής Γλώσσας); Ασφαλώς όχι. Πολύ περισσότερο με τις προσωπικές υπαρξιακές ή πολιτικές του τοποθετήσεις.  Το Δημοκρατικό Σχολείο που σήμερα είναι το ιδεώδες δεν είναι το αναρχικό Σχολείο. Οι Παιδαγωγικές θεωρίες για Σχολεία, χωρίς Πρόγραμμα, χωρίς Διοίκηση, χωρίς Δασκάλους έχουν ξεπεραστεί.

Η σχολική πειθαρχία είναι η κοινωνικά παραδεκτή συμπεριφορά προς την οποία πρέπει να συμμορφώνονται πρώτα οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς και έπειτα οι μαθητές, γιατί θεωρείται απαραίτητη για την επίτευξη των βασικών στόχων του Σχολείου και της κοινωνίας γενικότερα. Είναι η υπεύθυνη συμπεριφορά που αποτελεί έκφραση της αυτόνομης ηθικής ανάπτυξης και βούλησης του ανθρώπου. Η πειθαρχία αρχίζει από τη συμπεριφορά μέσα στην τάξη συνεχίζει στην αυλή και φυσικά ξεπερνάει τόσο το χρόνο λειτουργίας του Σχολείου όσο και τον τόπο. (Αν κτυπήσει για παράδειγμα εκτός Σχολείου κάποιον άλλο μαθητή αντιμετωπίζεται πειθαρχικά και από το Σχολείο του).

Πρωταρχικός στόχος του Σχολείου που έρχεται αντιμέτωπος με φαινόμενα απειθαρχίας και παραβατικής συμπεριφοράς πρέπει να είναι οι ξεκάθαροι κανόνες λειτουργίας στου Σχολείου[1], τους οποίους πληροφορούνται τόσο οι μαθητές, γονείς και εφαρμόζουν οι Διδάσκοντες.

Ο γονιός στην εφηβεία, την ηλικία της «φυσιολογικής ψύχωσης»

            Η εφηβική ηλικία είναι ένα πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Είναι μία ηλικία γεμάτη συναισθηματική αναστάτωση, εσωτερικές συγκρούσεις και διλήμματα. Είναι μία περίοδος μεταβατική όπου ο έφηβος για να καταλάβει τον εαυτό του απομακρύνεται από τον κόσμο των γονιών και προσπαθεί να κτίσει την ταυτότητά του αναζητώντας την ανεξαρτησία του. Ο κόσμος των συνομηλίκων και της παρέας σ’ αυτή την ηλικία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Σ’ αυτή την ηλικία συντελούνται οι μεγαλύτερες ψυχικές αλλαγές στον κόσμο του, που τον κάνουν ευάλωτο στο θυμό, τη διαμαρτυρία, τη βία, την παραβατική συμπεριφορά.

            Σ’ αυτά τη δύσκολη φάση χρειάζεται ο έφηβος τη σταθερότητα των γονιών του, την αγάπη, την ενθάρρυνση, τη φροντίδα. Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς μπορούν να λυθούν με τη συζήτηση και την ενεργητική ακρόαση, δηλαδή την κατανόηση των νέων. Αυτό βέβαια δε σημαίνει και τη δικαιολόγηση ή την ταύτιση τους με τα θέλω των εφήβων. Η συμβολή των γονέων στην πορεία για την ενηλικίωση είναι πολύ σημαντική. Σ’ αυτό βοηθάει και το συγκροτημένο οικογενειακό περιβάλλον και κανόνες και οι αρχές που έχουν όλα τα μέλη. Το να αναγκαστεί ο νέος να στηριχτεί μόνο στην παρέα των συνομηλίκων και να επηρεάζεται μόνο από αυτή, τον κάνει να αισθάνεται ανασφάλεια. Αντίθετα ο έφηβος αισθάνεται ανακούφιση και ασφάλεια όταν οι γονείς του έχουν άποψη και τον καθοδηγούν βασιζόμενοι σε σταθερές αρχές και αξίες.

            Χρειάζονται οι γονείς να βάζουν κανόνες και όρια για να διαμορφώσουν ευτυχισμένες και ανεξάρτητες προσωπικότητες στο μέλλον που θα αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πρέπει να αποφεύγονται όμως οι ακρότητες. Οι πολλοί αυστηροί γονείς και οι αναποφάσιστοι και επιτρεπτικοί γονείς είναι το ίδιο επιβλαβείς για τους εφήβους. Άλλο τόσο βλαπτικοί για την ψυχολογία των εφήβων είναι οι γονείς που έχουν κακές σχέσεις μεταξύ τους. Το διαζύγιο δεν είναι πάντα καταστροφικό, εξαρτάται από την ποιότητα των σχέσεων. Αντίθετα είναι εξαιρετικά καταστροφική η «συμβατική συμβίωση» γονέων σε ένα σπίτι εφήβων.

            Καταλαβαίνω, γιατί είμαι και εγώ γονιός 3 εφήβων, πώς αισθάνονται κάποιοι γονείς που πληροφορούνται ότι ενδεχομένως τα παιδιά είτε εκδηλώνουν μια αποκλίνουσα συμπεριφορά (κάπνισμα, χρήση ουσιών, μικροκλοπές) είτε ενδεχομένως συμμετείχαν σε παράνομες, βίαιες και επικίνδυνες πράξεις. Αισθάνονται ότι βρίσκονται σε αδιέξοδο και αναζητούν απαντήσεις στα γιατί σε μένα; Γιατί σε μας. Ο πανικός και η υπερβολική αυστηρότητα δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Το να θεωρήσουμε ότι κάποιες φορές οι ανεπιθύμητες αντιδράσεις των εφήβων προκύπτουν επειδή δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να χειριστούν την εφηβική συμπεριφορά τους οι μεγαλύτεροι είναι μία καλή αρχή.

            Οι νέοι στην προσπάθειά τους να εκφράσουν την κριτική τους απέναντι στους θεσμούς, στην κοινωνία, στην πολιτική κάποιες φορές υιοθετούν πράξεις βίας γιατί δε βρίσκουν τρόπους να εκφράσουν το θυμό τους ή το αίσθημα αδικίας που νιώθουν. Αυτές οι πράξεις βίας μπορεί να είναι ακόμη και ενάντια στον εαυτό τους (χρήση επικίνδυνων ουσιών, επικίνδυνη οδήγηση μηχανής κ.α.).

            Ποιες όμως μπορεί να είναι οι σοβαρές περιπτώσεις απειθαρχίας στο Σχολείο; Η ανάρμοστη συμπεριφορά σε καθηγητές και μαθητές, το σκασιαρχείο, η πολλές και αδικαιολόγητες απουσίες, βία στους μαθητές ή τους εκπαιδευτικούς (λεκτική ή σωματική), οι βανδαλισμοί απέναντι στο σχολικό κτίριο, την επίπλωση ή τα εργαστήριά του η καταστροφή ιδιωτικής περιουσίας, η χρήση ουσιών (ναρκωτικά, αλκοόλ), οι κλοπές.

Γιατί όμως είναι βίαιοι και επιθετικοί οι έφηβοι;

·        Εσωτερική σύγχυση και αδυναμία να αντιμετωπίσουν την πολυπλοκότητα των προβλημάτων γύρω τους (οικογενειακών, οικονομικών, πολιτικών, εκπαιδευτικών).

·        Προβλήματα στις σχέσεις με τους σημαντικούς άλλους (γονείς, εκπαιδευτικοί, φίλοι, συμμαθητές).

·        Η αβεβαιότητα της εφηβικής ηλικίας μαζί με κάποιες ματαιώσεις (αποτυχίες) προκαλούν εκρήξεις άγχους και θυμού.

·        Η επιθετικότητα στην εφηβεία είναι αρκετές φορές μια προσπάθεια να κερδίσουν περισσότερη προσοχή, το ενδιαφέρον, την αναγνώριση έστω και με λάθος τρόπο.

·        Η βία (λεκτική, ψυχολογική, σωματική) μέσα στην οικογένεια.

·        Κάποιες φορές η απόρριψή τους από τους εκπαιδευτικούς (αισθάνονται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι), δηλαδή αν αισθάνονται περιθωριοποιημένοι.

·        Η αλληλεπίδραση, η παρέα και η συνένωση των «περιθωριακών μαθητών», που μπορεί να πάρει και τη μορφή «νεανικής συμμορίας».

·        Χαλαρή και ασταθής επίβλεψη από τους γονείς έλλειψη εποπτείας και κανόνων στην οικογένεια.

Η αντιμετώπιση της βίαιης ή παραβατικής συμπεριφοράς των εφήβων

Για να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα παραβατικής συμπεριφοράς που προκύπτουν ακόμη και στα καλύτερα Σχολεία (πιστέψτε με),  χρειάζεται η πλήρης συνεργασία Διεύθυνσης, Συλλόγου Καθηγητών, των γονέων (Σύλλογος Γονέων) όσο και  των μαθητών (15 μελή, πενταμελή). Χρειάζεται διάλογος μεταξύ των εκπαιδευτικών, γονέων και μαθητών για να πειστούν όλοι για τα οφέλη που παρέχει ένα πειθαρχημένο Σχολείο. Με την πειθώ οι παιδαγωγοί «υποχρεώνουν», κατά κάποιο τρόπο, τους μαθητές να φερθούν με την αντίστοιχη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Αυτό σημαίνει συνέπεια στο Πρόγραμμα, στους λογικούς κανόνες, σεβασμό στα πρόσωπα όσο και στα άψυχα αντικείμενα του Σχολείου από όλους.

Επιπλέον, χρειάζεται, όλοι εμείς όταν εντοπίζουμε ενδείξεις παραβατικής συμπεριφοράς σε μαθητές δεν πρέπει να «στιγματίζουμε» τα παιδιά αυτά, θεωρώντας τα «προβληματικά» αλλά την ίδια τη συμπεριφορά.

Για παράδειγμα αν διαπιστώσουν γονείς και παιδαγωγοί ότι κάποιος νέος θέλει απλώς να τον προσέξουν με την «προκλητική» συμπεριφορά του καλό θα ήταν να εξηγήσουν στο μαθητή πως το ενδιαφέρον, η αγάπη και η αναγνώριση που τρέφουν για τον ίδιο είναι δεδομένα και πως η παραβατική συμπεριφορά προξενεί ανεπιθύμητα συναισθήματα και περιπλέκει τα πράγματα.

Στις περιπτώσεις, ωστόσο, όπου κρίνεται απολύτως αναγκαίο να τιμωρηθούν οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί (αλλά και οι γονείς) πρέπει να εξηγούν στους μαθητές, τους λόγους για τους οποίους τιμωρούνται και τί θα έπρεπε να κάνουν σωστά. Οι μαθητές δηλαδή πρέπει να καταλάβουν ότι τιμωρούνται μόνο για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά και ότι μόλις αλλάξει την συμπεριφορά τους, θα ξανακερδίσουν την αναγνώριση και την αποδοχή. 

Οι «παραβατικοί» μαθητές, από την άλλη, έχουν ανάγκη της ψυχολογικής υποστήριξης, της κατανόησης και της αποδοχής από το οικογενειακό του περιβάλλον. Επομένως, χρέος της σχολικής κοινότητας είναι σε ανησυχητικές συμπεριφορές να ενημερώνονται οι γονείς και να τους ζητείται να εφαρμόζουν και αυτοί ένα μοντέλο συμπεριφοράς που θα αποτρέπει την απειθαρχία και την παραβατικότητα. Όταν διαπιστώνεται ότι υπάρχουν σοβαρά οικογενειακά προβλήματα, τα οποία ενδέχεται να προξενούν ή να επιτείνουν το πρόβλημα του μαθητού, καλό είναι να τους συστήνεται μια επίσκεψη σε έναν εξειδικευμένο ψυχοπαιδαγωγό ή σύμβουλο. Στην κατεύθυνση αυτή μπορεί να επισκεφτούν και το Συμβουλευτικό Σταθμό Νέων, ο οποίος έχει ως αντικείμενό του τη βραχεία ψυχολογική στήριξη της σχολικής κοινότητας (γονιών, μαθητών, εκπαιδευτικών). Ο ρόλος αυτών των υπηρεσιών συμβουλευτικής στήριξης είναι να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον ευνοϊκό για την εύρεση κατάλληλων λύσεων, ώστε να εφαρμοστούν οι κατάλληλες συμπεριφορές αντιμετώπισης.

Προσοχή θέλουμε πειθαρχημένους αλλά όχι υποταγμένους νέους

Κανείς δεν αμφισβητεί, ούτε καταργεί, την ελεύθερη σκέψη και δράση των μαθητών, πρέπει, όμως, να εποπτεύονται, από ώριμους και συνειδητοποιημένους παιδαγωγούς. Ο ρόλος των γονιών και εκπαιδευτικών, επομένως, είναι, από τη μια μεριά, η καλλιέργεια της ελεύθερης δράσης και της πρωτοβουλίας των ανηλίκων και, από την άλλη, η σαφής οριοθέτηση και κοινωνικοποίησή τους.

Άλλωστε τόσο η ελευθερία όσο και η δημοκρατία χρειάζονται νέους που να διεκδικούν τα δικαιώματά τους αλλά και που σέβονται και τα δικαιώματα των άλλων και κυρίως σέβονται κορυφαίους τους θεσμούς και κατακτήσεις όπως το Δημόσιο Σχολείο. Το Δημόσιο Σχολείο που μην ξεχνάμε δίνει ίσες ευκαιρίες σε φτωχούς και πλούσιους να σπουδάσουν και έτσι αμβλύνει το χάσμα των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων μεταξύ των μαθητών. Επίσης μην ξεχνάμε παρά τα πολλαπλά προβλήματά τους τα Δημόσια Σχολεία έχουν τις μεγαλύτερες επιτυχίες.

Η ευθύνη της γενιάς των γονέων για την «αγωγή» των εφήβων

            Η έλλειψη νοήματος ζωής, αξιών και προτύπων για τα οποία κατηγορείται συχνά η νέα γενιά είναι «αμαρτίες γονέων» για τα οποία πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αναλάβουμε (συλλογικά και ατομικά) τις ευθύνες μας. Στην κατεύθυνση αυτή θα μας βοηθήσουν κάποιοι άλλοι γονείς που έχουν κάνει την αυτοκριτική τους και μάλιστα την έχουν δημοσιοποιήσει. Ας ξεκινήσουμε με τις σκέψεις της συγγραφέως Αθηνάς Κακούρη[2]:

«Είμαστε παιδιά που μεγαλώσαμε συγκατοικώντας με παππούδες και γιαγιάδες, ίσως ακόμη και με θείους και θειάδες, Τα άτομα αυτά κατείχαν κλιμακωτά και διαφοροποιημένες θέσεις ποικίλου κύρους. Αρχίζοντας από το δυσθεώρητο ύψος όπου έστεκε ο Θεός, η Πατρίδα και - σχεδόν μαζί τους- οι γονείς, ακολουθούσαν πρόσωπα τα οποία είχαν όλα το δικαίωμα να μας νουθετούν. Εξ αυτών μερικά είχαν επιπροσθέτως το δικαίωμα και να μας τιμωρούν.

Το αίσθημα της ασφάλειας, ο σεβασμός στον κόπο του άλλου- αυτό εμείς τότε το μαθαίναμε αυτομάτως. Οι δουλειές του σπιτιού δεν είχαν τελειωμό, οι εξωτερικές δουλειές επίσης. Οι γονείς δεν δίσταζαν να βάλουν τα παιδιά τους να βοηθήσουν- στις αγροτικές οικογένειες τα παιδιά δούλευαν σαν μεγάλοι και συχνά απάνθρωπα. Σήμερα ένα πλήθος πράγματα γίνονται άκοπα και ο καθημερινός μόχθος των γονιών καθόλου δεν υμνείται- δεν αναφέρεται καν στο παιδί - ούτε ακόμη περισσότερο του αναφέρεται ποτέ τίποτα για το τι χρωστάει στους γονείς του.

Το περίεργο είναι ότι κάτι μεταξύ δειλίας και αιδημοσύνης εμποδίζει τους γονείς να λένε πως και η καρδιά στεγνώνει ,πως γίνεται κι αυτή έρημη χώρα όταν δεν την ποτίζουν αισθήματα αγάπης και σεβασμού- και ανάμεσά τους ο σεβασμός στον κόπο του άλλου. Και πρώτα απ΄ όλα στον κόπο των γονιών τους.

Η αγάπη του Θεού, που τότε κανείς δεν διενοείτο να αμφισβητήσει, ακριβώς όπως και τα καθήκοντα προς την πατρίδα, το αίσθημα της ασφάλειας, η ποικιλία των χώρων, ο σεβασμός στον κόπο του γονιού, η συμμετοχή του κάθε μέλους της οικογένειας στον κοινό αγώνα για τον επιούσιο και για την κοινωνική εκτίμηση, η συνείδηση της ποικιλίας των ιεραρχιών στη ζωή και στην κοινωνία που τα παιδιά λάβαιναν εξαρχής, (όλα αυτά) ίσως μερικά άλλα μάς ετοίμαζαν καλύτερα για τον κόσμο που θα συναντούσαμε βγαίνοντας από τα σπίτια και τα σχολεία μας. Ρητό ή απόφθεγμα που να υποδηλώνει τα δικαιώματά μας δεν νομίζω να άκουσα ποτέ μου.

Εκείνες οι γενεές, αυτοί που βρέθηκαν μεταπολεμικά νέοι, αυτοί ήταν που με την άπειρη δουλειά τους έφεραν μια Ελλάδα όπου τα μισά χωριά ήταν καμένα, όπου δεν είχε απομείνει ούτε γέφυρα, ούτε λιμάνι, ούτε πλοίο, ούτε εργοστάσιο, ούτε καν μουλάρι, την έφεραν λοιπόν τη ρημαγμένη εκείνη Ελλάδα, την ξανάστησαν στα πόδια της…»

«... Σκέφτομαι πόσο τυχεροί σταθήκαμε εμείς, η γενεά μας. Στερηθήκαμε πολλά, αλλά όχι την αγωγή που με αγάπη μάς παρείχαν οι γονείς και οι δάσκαλοί μας και που τους το ανταποδώσαμε αποδεχόμενοι τις αρχές τους. Στα σημερινά παιδιά είπαν πως ο εαυτός τους είναι το κέντρο του κόσμου. Άρα αυτόν πρέπει ν΄ αγαπούν. Κι έτσι τώρα τα κακόμοιρα δεν αγαπούν τίποτε» [3].

Το πώς διαπαιδαγωγούνταν τα παιδιά στο παρελθόν από γονείς και δασκάλους σε σύγκριση με ισοπεδωτικό σήμερα, είναι μία εξήγηση για αρκετά αδιέξοδα της διαπαιδαγώγησης γονέων και εκπαιδευτικών σήμερα. Στο πρόσφατο άρθρο του Γιάννη Μαρίνου καταγράφηκαν οι γνώμες και άλλων δύο γονέων[4]:

Η αρχιτέκτων μηχανικός κυρία Τάνια Τογανίδου-Βαρδουλάκη (61 ετών) υπογραμμίζει μεταξύ άλλων: «Οι περισσότεροι γονείς της γενιάς μας, προσπαθώντας να δώσουμε στα παιδιά μας ό,τι εμείς στερηθήκαμε, κάναμε λάθη στην εκπαίδευσή τους παρέχοντας περισσότερες ελευθερίες απ΄ ό,τι έπρεπε. Τα παιδιά μας μεγάλωσαν μόνο με δικαιώματα. Οι υποχρεώσεις βάρυναν μόνο εμάς. Σε αντιστάθμισμα της συνεχούς υπενθύμισης που είχαν πολλοί από τους γονείς μας, για το πόση ευγνωμοσύνη και σεβασμό θα έπρεπε να έχουμε σε εκείνους που μας γέννησαν, δεν μιλήσαμε ποτέ γι΄ αυτό, ενώ θεωρήσαμε δεδομένο ότι θα δώσουμε όλα τα εφόδια στα παιδιά μας, ασχέτως αν είχαν ή όχι έφεση σε σπουδές. Ξεκινήσαμε το τρέξιμο σε φροντιστήρια και νομίζαμε ότι πληρώνοντας εξασφαλίζουμε τη μόρφωσή τους.

Η δημοκρατία από το πολίτευμα μεταπήδησε στην οικογένεια και εξίσωσε τα μέλη της, καταργώντας την ιεραρχία και σιγά-σιγά και τον σεβασμό. Προσπαθήσαμε να γίνουμε φίλοι με τα παιδιά μας, με αποτέλεσμα να χάσουμε τη διδακτική μας θέση. Τα παιδιά μας δεν ξέρουν τι θα πει “διεκδίκησις”, γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να διεκδικήσουν τίποτε. Τους δίνονταν όλα στο πιάτο, απηλλαγμένα από τις πολλές λεπτομέρειες, για να μην τα... κουράζουμε! Κυνηγήσαμε το χρήμα, τις θέσεις αργομισθίας στο Δημόσιο, πιέσαμε κόμματα για διορισμούς, ξεπουλήσαμε τα ιδανικά μας. Το “δε βαριέσαι”ή το “έτσι είναι η Ελλάδα” έγινε τρόπος ζωής όπου ξεχάσαμε τις στοιχειώδεις αρχές λειτουργίας της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία έγινε συνώνυμη της ασυδοσίας. Καιρός να διορθώσουμε εμείς οι ίδιοι το χάλι που δημιουργήσαμε».

Οι γονείς μπροστά σε φαινόμενα βίας και διαμαρτυρίας: Προτάσεις

1. Οι έφηβοι χρειάζονται αγάπη και όρια. Πρώτα απ’ όλα χρειάζονται μία μεγάλη αγκαλιά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) χωρίς προϋποθέσεις για να αισθανθούν αποδεκτοί και αξιαγάπητοι. Ταυτόχρονα, όμως, χρειάζονται όρια και κανόνες που εφαρμόζονται με σταθερότητα από τους γονείς αλλά και διάκριση (να αλλάζουν με κοινή συμφωνία και όταν οι συνθήκες το απαιτούν).

2. Χρειάζεται διάλογος και συνεχής ανοικτή επικοινωνία του γονέα με τον εξεγερμένο έφηβο. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να ασκηθούμε στις δεξιότητες ενεργητικής ακρόασης. Να μιλάμε λιγότερο, να αποφεύγουμε το κήρυγμα και κυρίως να ακούμε. Να κατανοούμε τα συναισθήματά του εφήβου (να μπαίνουμε στα παπούτσια του).

3. Να καταλαβαίνουμε το μήνυμα που κρύβεται πίσω από αυτά που μας λέει ο έφηβος και να του το καθρεφτίζουμε όχι να τον προκαλούμε ή να τον χαρακτηρίζουμε. Για παράδειγμα: «Τσακώθηκα πάλι με το Μαθηματικό, μ’ έχει βάλει στο μάτι. Δεν ξαναπάω σχολείο». Οι αντιδράσεις του γονιού θα μπορούσε να πάρει τις εξής μορφές:

• Πάλι τα ίδια. Τι έκανες πάλι;
• Χωρίς το σχολείο είσαι ένα τίποτα.
• Πάλι εκνευρισμένος ήρθες;
• Εμ, βέβαια, είσαι ικανός να τελειώσεις και τίποτα!
• Αυτοί οι καθηγητές, τα ίδια είχα κι εγώ…

·        Νιώθω, αισθάνομαι ότι πέρασες μια πολύ δύσκολη μέρα στο σχολείο. Θα ήθελες να κουβεντιάσουμε γι’ αυτό; (Ξεκινώντας με τον τρόπο αυτό ανοίγετε δρόμο στην επικοινωνία).

4. Σεβόμαστε την ελευθερία των νέων, τους ενθαρρύνουμε να αναπτύξουν πρωτοβουλίες και να κάνουν τις επιλογές τους αλλά τους καθιστούμε και υπεύθυνους γι’ αυτές. Ελέγχουμε αν τηρούν τα όρια της ελευθερίας ή θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο. Την εποχή της εφηβείας που οι νέοι επηρεάζονται από την παρέα των συνομηλίκων φροντίζουμε να τηρούνται κάποιες αρχές και κανόνες στην οικογένεια (π.χ. ώρες επιστροφής στο σπίτι, έλεγχος για πιθανές κοπάνες στο Σχολείο ή απουσίες).

6. Παράλληλα δημιουργούμε ένα περιβάλλον φιλικό προς τα λάθη. Αξιοποιούμε τα λάθη και τις αποτυχίες γιατί μέσα από αυτές χτίζεται η  προσωπικότητα του εφήβου. Οι πράξεις τους έχουν συνέπειες θετικές και αρνητικές. Από τις αρνητικές συνέπειες της συμπεριφοράς τους, μπορούν να μάθουν πάρα πολλά όπως όλοι μας (που μάθαμε κυρίως από τα λάθη μας).

7. Όταν υπάρχει πρόβλημα συμπεριφοράς χαρακτηρίζουμε τη συμπεριφορά όχι τον ίδιο τον έφηβο. Άλλωστε να ξέρουμε ότι καμία πράξη του εφήβου δεν έχει οριστικό χαρακτήρα. Μπορεί όλα να αλλάξουν με προσπάθεια, συμπαράσταση κυρίως, όμως, συζήτηση και διάλογο.

8. Χρειάζονται αξίες και κυρίως νόημα ζωής: Σε μια εποχή κρίσεως θεσμών και αξιών, μεγάλων κοινωνικών ανακατατάξεων, όπως η σημερινή, χρειάζεται οι παιδαγωγοί, κυρίως οι γονείς να δώσουμε έμφαση στον να εμπνεύσουμε αξίες και να οχυρώσουμε την ψυχή τους με νόημα ζωής. Ό,τι θέλουμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, χρειάζεται να το διαθέτουμε πρώτα εμείς στον εσωτερικό εξοπλισμό μας. Οι έφηβοι αναζητούν στους γονείς τους σταθερά πρότυπα ζωντάνιας, μαχητικότητας, εφευρετικότητας και αγάπης για τη ζωή.

---

[1]  Σε αυτό καλό είναι να βοηθάει και το κτίριο. Δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση του Σχολείου αυτού δεν βοηθάει το σχολικό συγκρότημα. Υπάρχει δυσκολία να ελέγξει ο εφημερεύων στο διάλλειμα και λόγω των μεγάλων χώρων, λόγω της λειτουργίας του σε ενιαίο με το Γυμνάσιο (όπου συγκεντρώνονται πάνω από 700 μαθητές) της μεγάλης έκτασης των ελεύθερων χώρων. Υπάρχει όμως ταυτόχρονα πρόβλημα φύλαξης και κατά της νυκτερινές ώρες λόγω της μη περίφραξης του εσωτερικού χώρου και της απουσίας φύλακα και φωτισμού. Αποτέλεσμα είναι αρκετές φορές να γίνεται σε αίθουσες του Σχολείου ακόμη και χρήση ουσιών.

[2] Από το βιβλίο της συγγραφέως: Με τα χέρια σταυρωμένα. Το απόσπασμα λάβαμε από το σημείωμα του Γιάννη Μαρίνου στο Βήμα στις 31 Δεκεμβρίου 2010 με τίτλο Δώρα από το Παρελθόν.

[3] Είναι συνέχεια του προαναφερθέντος άρθρου και δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής στις 16 Ιανουαρίου 2011 με τον τίτλο Αμαρτίαι γονέων.

[4] Ο.π.

ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ

ΠΩΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΩ

Κατάσταση που καταλαμβάνει πολλούς μαθητές, ιδιαίτερα την περίοδο κρίσιμων εξετάσεων, στην οποία δεν πρέπει να ενδόσουν. Να κάνουν την  υπέρβαση για να μην μείνουν στάσιμοι και να έχουν περιορισμένες επιλογες στην ζωή που είναι το μέλλον. Η "ανορεξιά" αυτή, συμφωνα με την μαρτυρία του συγγραφέα, πρόσβαλλε και καταξιωμένους ανθρώπους των γραμμάτων όταν όταν ήταν παιδιά. Η  κατανίκηση αυτής της επιθυμίας, τους βγήκε σε καλό, αποδεδειγμένα, αφού απέκτησαν κοινωνική καταξίωση και διαρκή δημοτικότητα.

ΓΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΠΑΡΕΑ

ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Καλή παρέα και όρεξη για παιχνίδι να υπάρχει! Τα υπόλοιπα βρίσκονται... Η ευρηματικότητα  και η φαντασία των  παιδιών  από την Χώρα της Άνδρου δημιούργησαν την  πρωτότυπη λύση για  παιχνίδι. Ο βαπορίσιος εξαεριστήρας που τοποθέτησε ο καταστηματάρχης για διακόσμηση έγινε καλάθι για μπάσκετ.

Παπασλιώτης Γεώργιος

 Ελληνική Γραμματική 

προς χρήσιν των Ελληνικών σχολείων 

της ελευθέρας και ούπω ελευθέρας Ελλάδος

Το βιβλίο αυτό στηρίχθηκε στην γραμματική του Γ. Γενναδίου. Ο Γεώργιος Πασπαλιώτης την έκανε πιο λειτουργική για τους μαθητές της μέσης εκπαίδευσης. Πρόσθεσε, με εντολή της κυβέρνησης, το συντακτικό και διασκεύασε την γραμματική.

Το βιβλίο τυπώθηκε το 1862 στην Βιέννη την τότε πρωτεύουσα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, στην οποία ζούσε ανθούσα και πολυπληθής Ελληνική παροικία.

Ο Γεώργιος Πασπαλιώτης διετέλεσε καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθήνας. Γεννήθηκε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας το 1822 και πέθανε το 1877 στην Αθήνα.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Το διαδίκτυο μορφώνει και ψυχαγωγεί. Ωστόσο, μπορεί να δημιουργηθούν και προβλήματα αν υπάρξει ασυδοσία στον τρόπο που χρησιμοποιείται. 
 Για αυτό:
 Μη δίνεις σε κανέναν, ακόμα και στον καλύτερό σου φίλο, τον κωδικό πρόσβασης σου στο Διαδίκτυο. Τα μόνα άτομα που θα πρέπει να γνωρίζουν τον κωδικό είναι οι γονείς σου.
 Μην απαντάς σε ηλεκτρονικά μηνύματα που σε κάνουν να αισθανθείς «άβολα». Σε περίπτωση που λάβεις ένα τέτοιο μήνυμα, μη διστάσεις να το πεις στους γονείς σου ή σε κάποιο πρόσωπο που εμπιστεύεσαι.
 Αν αισθανθείς άβολα την ώρα που συνομιλείς μέσω chatroom διέκοψε αμέσως τη συνομιλία.
 Απόφυγε να στείλεις τη φωτογραφία σου και τα προσωπικά στοιχεία σου μέσω διαδικτύου σε άγνωστο.
 Σκέψου πολύ καλά πριν αποφασίσεις να συναντηθείς με κάποιο άτομο που γνώρισες στο διαδίκτυο. Ζήτησε την άποψη των γονιών σου σχετικά με αυτό το θέμα. 
 Σε περίπτωση που αποφασίσεις να συναντηθείς με το «διαδικτυακό σου φίλο», ενημέρωσε τους γονείς σου ή κάποιο άτομο που εμπιστεύεσαι και φρόντισε αυτή η συνάντηση να γίνει σε δημόσιο χώρο.
 Ανέπτυξε κριτική διάθεση σε ό,τι διαβάζεις στο Διαδίκτυο. Μην εμπιστεύεσαι αμέσως ό,τι δεις στο Internet.
 Μίλησε στους γονείς σου για τα όσα βλέπεις και ζεις όταν «σερφάρεις» στο Internet.

ΠΗΓΗ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

Ν. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Αριθμητική-Γεωμετρία στ' δημοτικού 

Το βιβλίο της Αριθμητικής- Γεωμετρίας εκδόθηκε το 1969. Αποτέλεσε το σχολικό εγχειρίδιο για τους μαθητές της Ε' και ΣΤ' τάξης για περισσότερα από πέντε σχολικά έτη. Αναφερόμαστε στις δύο τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου, ενώ το βιβλίο γράφει ότι απευθύνεται μόνο στην Στ' τάξη, διότι  η Ε' με την ΣΤ' και τις δύο χρονιές διδασκόντουσαν  την ίδια ύλη, κανόνας που ίσχυε απόλυτα στα μονοθέσια και διθέσια σχολεία. Τόνιζε την ΣΤ' τάξη διότι αποτελούσε και την ύλη προς εξέταση για την εισαγωγή στο Γυμνάσιο των αποφοίτων του Δημοτικού σχολείου.

Το βιβλίο αυτό το χρησιμοποίησαν ως μαθητές οι γονείς που η ηλικία τους σήμερα είναι γύρω από τον μισό αιώνα ζωής.

ΕΚΘΕΣΗ Οργανισμoύ Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.)

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

Αρκετά αρνητικά ρεκόρ και δυσλειτουργίες παρουσιάζει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, σύμφωνα με δημοσίευμα της Ζούγκλας  που αναφέρει πως διαπιστώνεται σε έκθεση του ΟΟΣΑ που παρέδωσε  στην υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου ο γενικός γραμματέας του Οργανισμού Άνχελ Γκουρία.

"Χαμηλή" η πρόοδος των Ελληνόπουλων

Στην έκθεση διαπιστώνεται κατ' αρχάς ότι η Ελλάδα εμφανίζεται να υστερεί στο διεθνές πρόγραμμα μαθητικής αξιολόγησης PISA σε σχέση με τις χώρες που έχουν την ίδια ή χαμηλώτερη οικονομική ανάπτυξη, ενώ την τελευταία δεκαετία χώρες που ξοδεύουν το ίδιο ή χαμηλώτερο ποσό ανά μαθητή, σε σχέση με την Ελλάδα, εμφανίζουν μεγαλύτερη πρόοδο στις μαθητικές επιδόσεις. Αντίθετα, η πρόοδος των Ελλήνων μαθητών κινείται με πιο αργούς ρυθμούς.

Επισημαίνεται ακόμη ότι ο λόγος εκπαιδευτικός/μαθητές, καθώς και ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη, είναι από τους χαμηλώτερους στην Ευρώπη, ενώ οι εκπαιδευτικοί διδάσκουν τις λιγότερες ώρες την εβδομάδα σε σχέση με όλους τους ευρωπαίους συναδέλφους τους. Από την έρευνα των ειδικών του ΟΟΣΑ, πάντως προκύπτει ότι οι μισθοί των εκπαιδευτικών, στην Ελλάδα είναι χαμηλώτεροι από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Παράλληλα, όμως, ο μέσος μισθός σε σχέση με τον αριθμό των μαθητών ξεπερνάει τον μέσο όρο των χωρών- μελών του Οργανισμού.

Το μικρότερο ποσοστό πτυχιούχων στην Ευρώπη

Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης, όπου απουσιάζει ένα σύστημα αξιολόγησηςτων εκπαιδευτικών και του έργου τους όπως και αξιόπιστοι δείκτες μέτρησης της αποτελεσματικότητας και της ποιότητας του συστήματος.

Αν και διαπιστώνεται η θεαματική αύξηση του αριθμού των μαθητών που ολοκληρώνουν την δευτεροβάθμια εκπαίδευση και συνεχίζουν τις σπουδές τους στην τριτοβάθμια, επισημαίνεται ότι η Ελλάδα κατέχει το μικρότερο ποσοστό φοιτητών  ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης που ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στον προβλεπόμενο χρόνο φοίτησης. Με άλλα λόγια, τα ελληνικά πανεπιστήμια διαθέτουν τον μεγαλύτεροαριθμό "αιωνίων" φοιτητών  σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αναφέρεται, επίσης, ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι ένα από το πλέον συγκεντρωτικά στην Ευρώπη, την ίδια ώρα που σε άλλες χώρες υπήρξε θεαματική απόκέντρωση με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να ανταπεξέρχονται με επιτυχία στις ανάγκες των μαθητών και των φοιτητών, αλλά και να βελτιώνουν  τις συνθήκες εργασίας του εκπαιδευτικού προσωπικού και των ερευνητών.

Αποφάσεις για αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος

Οι συντάκτες της έκθεσης σημειώνουν, ακόμη ότι η μορφολογία του εδάφους, με τις πολλές μικρές ορεινές κοινότητες και τα μικρά νησιά, αποτελεί μια επιπλέον πρόκληση για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, προσθέτοντας ότι η εμπειρία από πολλές χώρες του ΟΟΣΑ αποδεικνύει ότι η αυτή η πρόκληση μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιτυχία.

Στην έκθεση αναφέρεται ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει προωθήσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης αλλά καιτη διοικητική δομή του εκπαιδευτικού συστήματος. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο θεσμό του νέου σχολείου και το νόμο- πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όπως επισημαίνεται, οι μεταρρυθμίσεις αυτές κινούνται στο πνεύμα των "καλύτερων πρακτικών που έχουν οιοθετηθεί στις χώρες του ΟΟΣΑ".

Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το μεγάλο στοίχημα για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα βρίσκεται στην αποκέντρωση, γεγονός που επισήμανε και στις δηλώσεις του ο γενικός γραμματέας του Οργανισμού. Από την πλευρά της, η υπουργός Παιδείας έκανε λόγο για "ένα σύνολο εξαιρετικά σημαντικών συστάσεων και προτάσεων, τις οποίες πήραμε και παίρνουμε υπ' όψιν σε όλη την προσπάθεια των αλλαγών στην Παιδεία" και πρόσθεσε: "Η συνεργασία θα συνεχιστεί,γιατί χρειαζόμαστε τους καλύτερους από όλο τον κόσμο, όπως και τα καλύτερα παραδείγματα από όλο τον κόσμο".

[Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα των Κυκλάδων ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ]

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΙΟΥΛΙΟΥ 2011

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Περιορισμένα για τον Ιούλιο θα είναι τα στατιστικά δεδομένα. Το "φλασάκι" που ήταν αποθηκευμένα τα στοιχεία για να ακολουθήσει η επεξεργασία τους σταμάτησε να λειτουργεί. 

Από την GOOGLE μπορούμε να έχουμε τον συνολικό αριθμό επισκέψεων του Ιουλίου που ήταν 2252 ενώ τον αντίστοιχο μήνα του 2010 ήταν 1143. 

Τα δεδομένα που ακολουθούν είναι όσα μπορέσαμε να συγκρατήσουμε στην μνήμη μας. 

Στις χώρες που ανήκουν οι επισκέπτες της ιστοσελίδας η σειρά άλλαξε με την Γερμανία να καταλαμβάνει την δεύτερη θέση από την οποία  πρώτη φορά εκτοπίζεται η Κύπρος. Αναλυτικότερα η σειρά κατάταξης είναι: Ελλάδα, Γερμανία, Κύπρος, ΗΠΑ.

στις προβολές σελίδων ανά πρόγραμμα περιήγησης η σειρά έχει ως εξής: Firefox, Chrome, Ιnternet Explorer. Παρατηρούμε ότι για πρώτη φορά ο 
Ιnternet Explorer βρίσκεται στην τρίτη θέση.

Στις προβολές σελίδων ανά λειτουργικό πρόγραμμα τα Windows ήταν κυρίαρχα με
 ποσοστό 97%  και ακολούθησαν με 1% το καθένα τα Macintosh και Linux.  

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΕΤΡΟΥΝΙΑΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α' ΛΥΚΕΙΟΥ

Το βιβλίο των θρησκευτικών της Α' Λυκείου που εκδόθηκε το 1967, σε 5η έκδοση. Πλήρες σύγγραμμα όπου περιγράφεται η ιστορία της εκκλησίας από την ίδρυσή της μέχρι τα νεώτερα χρόνια. Η ανασκόπηση δεν περιορίζεται σε γεγονότα και πρόσωπα που διεδραμμάτησαν σημαντικό ρόλο στην διάδοση του Χριστιανισμού.  Αναφέρεται και στην διαμόρφωση και εξέλιξη της χριστιανικής  τέχνης.Το κείμενο συνοδεύεται από πολλές εικόνες που συμπληρώνουν τον γραπτό λόγο. Αποτελεί κυριολεκτικά ένα ευχάριστο και κατατοπιστικό ανάγνωσμα!

Των εφήβων μαθητών

Τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά  

 Ο μαθητής Γυμνασίου και του Λυκείου, είναι ένας μικρομέγαλος, που βρίσκεται στην περίοδο της εφηβείας. Η εφηβεία που είναι μια μεταβατική φάση ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση είναι μια από τις πιο κρίσιμες και της πιο περίπλοκες περιόδους της ζωής του ανθρώπου. Κατά τη διάρκεια της σημειώνονται ραγδαίες μεταβολές στο σώμα του, στο νοητικό, στο συναισθηματικό και τον κοινωνικό τομέα της ζωής του νεαρού μαθητή. Ταυτόχρονα ο νέος προσπαθεί για πρώτη φορά στη ζωή του να διαμορφώσει την προσωπική του ταυτότητα.

Οι σωματικές μεταβολές, είναι πιθανόν να επηρεάσουν τη συμπεριφορά των μαθητών μας, όπως δυσκολίες στη δυνατότητα συγκέντρωσης τους. Η εφηβεία είναι περίοδος εσωτερικού αναβρασμού και συναισθηματικής αναστάτωσης. Συχνά στους εφήβους παρατηρούνται τρομερές μεταπτώσεις. Άλλοτε είναι χαρούμενοι και εύθυμοι και άλλοτε δύσθυμοι και μελαγχολικοί.

Σε καταστάσεις κρίσης, όπως διάλυση της οικογένειας, αλλαγή σχολείου, κάποια σοβαρή ασθένεια αντιμετωπίζουν δυσκολότερα τα συναισθήματα τους. Γι’ αυτό το λόγο οι έφηβοι μαθητές της χρειάζονται τους παιδαγωγούς, αυτούς που οδηγούν το παιδί όπως λέει και η λέξη, γονείς και καθηγητές για να βοηθηθούν ώστε να ξεπεράσουν τα προβλήματα τους και να προσαρμοστούν στους καινούριους τους ρόλους.

 Τόσο η αδιαφορία όσο και το αντίθετο η υπερπροστατευτικότητα, η συνεχής παρέμβαση των παιδαγωγών (γονιών και καθηγητών) είναι συμπεριφορές που πρέπει να αποφεύγονται.

Για να δώσω ένα παράδειγμα. Οι μαθητές της Α΄ Γυμνασίου και της Α΄ Λυκείου βιώνουν έντονα το στάδιο της προσαρμογής, ιδίως αυτή την εποχή. Τα διαγωνίσματα τους προκαλούν ένα μικροπανικό τον οποίο σας τον μεταφέρουν και σε εσάς. Εδώ χρειάζεται η διακριτική παρέμβαση του παιδαγωγού. Να τους βοηθήσετε να καταστρώσουν ένα πρόγραμμα μελέτης. Να αποκλείσουν τις κακές συνήθειες όπως η τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια κάθε είδους και να στρωθούν στη μελέτη. Θα τους καθοδηγήσετε να φτιάξουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα χωρίς υπερβολές.

 Η εκ μέρους των παιδαγωγών κατανόηση των ψυχολογικών παραγόντων που επηρεάζουν τις σχέσεις μαθητών καθηγητών, θα τους βοηθήσει να είναι ωριμότεροι στο έργο της καθοδήγησής τους. Υπάρχουν ψυχικές αντιδράσεις και συμπεριφορές των εφήβων, που έχουν αντίκτυπο στη σχέση τους με τους καθηγητές. Για παράδειγμα η αμφιθυμία των εφήβων απέναντι στους καθηγητές, η οποία αποτελεί συνήθη αντανάκλαση της σχέσης τους με τους γονείς. Έτσι ο ίδιος ο μαθητής την μια στιγμή θαυμάζει τον καθηγητή του και την άλλη τον αμφισβητεί και του επιτίθεται.

Οι καθηγητές γίνονται συχνά αντικείμενο θαυμασμού. Οι έφηβοι δεν τρέφουν μόνο αισθήματα θαυμασμού για τον καθηγητή «αυθεντία» αλλά ταυτόχρονα και αμφισβήτηση και ζήλια. Ο θαυμασμός, που συνυπάρχει με τη ζήλια, τους κάνει να προσπαθούν να βρουν ψεγάδια στον εκπαιδευτικό, για να τον κάνουν να νιώσει δύσκολα, έτσι όπως νιώθουν και οι ίδιοι πολλές φορές. Γι’ αυτό και εμείς οι καθηγητές που γνωρίζουμε όλα αυτά δεν παίρνουμε προσωπικά είτε το θαυμασμό είτε την αμφισβήτηση των εφήβων, αλλά κατανοούμε τη βαθύτερη ερμηνεία των στάσεων και συμπεριφορών των μαθητών τους. Αρκεί βέβαια οι έφηβοι μας να μην ξεπερνούν κάποια όρια ευπρέπειας και σεβασμού που απαιτείται στο χώρο του Σχολείου.

Στον γνωστικό τομέα ο έφηβος αρχίζει και κατανοεί αφηρημένες ιδέες, έχει κρίση και άποψη και εμείς οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί καμαρώνουμε γι΄ αυτό. Ο Αμερικανός ψυχολόγος David Elkind στη μελέτη του «Εγωκεντρισμός στην εφηβεία»[2] περιγράφει τρία συνήθη εγωκεντρικά σφάλματα (γνωστικές αδυναμίες) που παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της εφηβείας:

 α) Η αδυναμία του εφήβου να διακρίνει ανάμεσα στην παροδική-περιστασιακή και στη σταθερή-μόνιμη σκέψη. Π.χ. οι έφηβοι αν έχουν κάποια φορά γελοιοποιηθεί ενώπιον των άλλων (παροδικό-περιστασιακό) είναι πεπεισμένοι ότι όλοι θα θυμούνται το περιστατικό αυτό εις βάρος τους για πάντα (σταθερό-μόνιμο).

β) Η δεύτερη γνωστική αδυναμία του εφήβου είναι η αδυναμία να διακρίνει ανάμεσα στο αντικειμενικό και στο υποκειμενικό. Οι έφηβοι εκδηλώνουν έντονη και διαρκή ενασχόληση με το σώμα τους, τις σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους και μερικές φορές νομίζουν ότι και οι άλλοι γύρω τους συμμερίζονται αυτές τις σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους. Είναι η πίστη σ’ ένα φανταστικό ακροατήριο, σύμφωνα με την οποία μερικοί έφηβοι νομίζουν ότι οι άλλοι τους παρακολουθούν συνεχώς και τους κρίνουν για ό,τι κάνουν. Άλλοτε τους επιδοκιμάζουν και άλλοτε είναι εχθρικοί απέναντι τους. Μ’ αυτό τον τρόπο οι έφηβοι συγχέουν το περιεχόμενο της δικής τους σκέψης και τα αισθήματά τους με  τις σκέψεις και τα αισθήματα των άλλων, οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτούς και τη συμπεριφορά τους.

 γ) Η τρίτη γνωστική αδυναμία είναι η ανικανότητα του εφήβου να διαφοροποιήσει το ατομικό από το γενικό.  Οι έφηβοι συχνά πιστεύουν ότι αυτά που νιώθουν ή ο τρόπος που σκέφτονται είναι μοναδικός. Ο έφηβος πιστεύει ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να νιώσει όπως αυτός. Αυτός είναι ο προσωπικός μύθος, που μπορεί να κάνει τον έφηβο να πιστεύει ότι, εφόσον είναι μοναδικό-ξεχωριστό άτομο, οι κανόνες που ισχύουν για τους άλλους δεν ισχύουν για τον ίδιο. Για παράδειγμα ένας έφηβος πιστεύει ότι με μισή ώρα μπορεί να καταφέρει όσοι οι άλλοι με 5 ώρες μελέτης. Επίσης ότι έχει γράψει τέλεια σε όλα τα διαγωνίσματα και φυσικά για ένα ανεξήγητο λόγο όλοι οι καθηγητές τον έχουν αδικήσει.

Υπάρχει όμως και η άλλη άκρη. Ο μύθος άλλοθι ότι εγώ όσο και αν προσπαθήσω δεν τα καταφέρνω. Φταίνε οι δυνατότητες μου, η μνήμη, η κληρονομικότητα μου ή και κάτι άλλο. Ο έφηβος δηλαδή που πιστεύει ότι δεν τα καταφέρνει όσο και αν προσπαθήσει και επομένως γιατί να διαβάσει αφού δεν θα πάρει βαθμό. Εδώ χρειάζεται να προσέξουμε γιατί υπάρχουν και οι μαθησιακές δυσκολίες (συνεργασία με φιλολόγους και ειδικούς παιδαγωγούς). Πέρα από αυτό όμως μπορεί να χρειάζεται να βοηθήσουμε το παιδί να βγάλει την κακή εικόνα από μέσα του και να προσπαθήσει από την αρχή. (Βλ. φυλλάδιο για τη μελέτη). Να το ενθαρρύνουμε καθηγητές και γονείς να δει ότι οι αποτυχίες του δεν πρέπει να τον κάνουν να αισθάνεται ένας άχρηστος, ένας αποτυχημένος.

Η εφηβική ηλικία είναι η κατεξοχήν περίοδος της ανάπτυξης του κοινωνικού αισθήματος. Το άτομο διαμορφώνει την προσωπική και την κοινωνική του ταυτότητα σε μια αμφίδρομη διαδικασία μεταξύ αυτού και του περιβάλλοντος του. Μεγάλο μέρος της δραστηριότητας του αφιερώνει ο έφηβος για να αναδειχθεί και να βρει αναγνώριση από τους άλλους. Όταν οι νέοι αισθάνονται τη βιολογική τους ολοκλήρωση να πλησιάζει αρχίζουν να συνειδητοποιούν και την ανάγκη για ανεξαρτητοποίησή τους από τους γονείς και το οικογενειακό τους περιβάλλον. Η έντονη αυτή τάση του εφήβου για αυτονομία και αυτοδιαχείριση γίνεται συχνά αίτιο προστριβών μεταξύ γονέων και παιδιού αλλά και μεταξύ καθηγητών μαθητών.

 Οι περισσότεροι έφηβοι δεν επιθυμούν να τους μεταχειρίζονται οι άλλοι σαν να είναι μικρά παιδιά. Έχουν ανάγκη από κάποια βαθμό ανεξαρτησίας και θέλουν για αρκετά θέματα να αποφασίζουν μόνοι τους. Αυτό συχνά δημιουργεί προστριβές με τους γονείς κυρίως σε θέματα ντυσίματος, ωρών επιστροφής στο σπίτι κ.α.

Στη φάση της προσπάθειας ανεξαρτητοποίησης τους οι έφηβοι αρχίζουν να ανιχνεύουν τους εαυτούς τους σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν ποιοι είναι, από πού έρχονται και που πάνε στο μέλλον[3]. Από τη μια η πρόσφατη παιδική προσωπικότητα τους από την άλλη οι νέες βιολογικές τους ορμές και οι νέοι κοινωνικοί ρόλοι που καλούνται να επωμισθούν (χωρίς καλά καλά να τους έχουν αποσαφηνίσει) τους δημιουργούν μια πολύ έντονη εσωτερική σύγκρουση, που μπορεί να έχει τη μορφή μιας παροδικής μελαγχολίας, η οποία δεν πρέπει να μας ανησυχήσει. Είναι η λύπη για την ξενοιασιά και την παιδική ηλικία που τελείωσε και τις ευθύνες που ακολουθούν. Είναι εντελώς φυσιολογική και παροδική.

Από την άλλη ο έφηβος περνάει  μια κρίση προκειμένου να διαμορφώσει την ταυτότητα του Εγώ του, αφού εμείς οι μεγάλοι για μερικά θέματα τον θεωρούμε παιδί και για άλλα μεγάλο. Έτσι και ο ίδιος είναι μπερδεμένος και δεν έχει αποφασίσει ποιο ρόλο από τους δυο να κρατήσει.[4] Οι έφηβοι νιώθουν μετέωροι ανάμεσα στο παιδικό και ανέμελο παρελθόν και το επόμενο βήμα που είναι η ενηλικίωση. Βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη ενδοψυχική σύγκρουση ανάμεσα στην αυτονομία και την εξάρτηση. Η κοινωνία απαιτεί από αυτούς να αρχίσουν να προετοιμάζονται για τους νέους ρόλους τους. Με το ένα πόδι στο σταθερό και δοκιμασμένο κόσμο της παιδικής ηλικίας, αρχίζουν να δοκιμάζουν τους διάφορους ρόλους των ενηλίκων μέχρι να βρουν αυτόν που τους ταιριάζει.

Δείγμα ψυχικής υγείας είναι η επιθυμία του νέου να συνάψει φιλίες. Οι ομάδες των συνομηλίκων (που ενδεχομένως κάποιες φορές να εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους) αποτελούν απαραίτητο στοιχείο για την ανάπτυξη των σχέσεων των εφήβων και την απόκτηση κοινωνικών δεξιοτήτων. Η ομάδα των συνομηλίκων ενισχύει την ανεξαρτησία, εκπληρώνει την ανάγκη της ταυτότητας και της αναγνώρισης, προσφέρει ευκαιρίες για επιτυχίες και παρέχει στον έφηβο την ευκαιρία να παίξει μια ποικιλία ρόλων που προσδιορίζουν την ιδιότητα του ενηλίκου.

Ο κύκλος των φίλων που δημιουργούν οι έφηβοι αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία ως σύστημα υποστηρικτικό. Από την άλλη πρέπει η συμμόρφωση των νέων προς τους συνομηλίκους του να προσέξουμε να μη φθάνει στα όρια της δουλικής συμμόρφωσης και υποταγής στην ομάδα των συνομηλίκων.

            Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσω ότι η πειθαρχία στα παιδιά δεν πρέπει να συγχέεται με την τιμωρία και την καταπίεση. Είναι λάθος κάποιοι γονείς να αρνούνται τη θέσπιση ορίων στο όνομα της δήθεν αντιαυταρχικής ιδεολογίας τους. Η οριοθέτηση για τους εφήβους μαθητές σημαίνει σταθερότητα και συνέπεια συναισθηματική, ενώ τους δίνουμε το μήνυμα ότι τους εμπιστευόμαστε, αφού τους θεωρούμε ικανούς για την ανάληψη των ευθυνών των πράξεων τους.

            Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι σε κάποιες περιπτώσεις αυστηροί και άκαμπτοι και σε κάποιες άλλες ευέλικτοι. Πότε το ένα και πότε το άλλο. Χρειάζεται αυτό που έλεγαν οι έλληνες σοφοί διάκριση για να καταλαβαίνουν πότε τα παιδιά χρειάζονται το ένα και πότε το άλλο. Παιδιά και έφηβοι έχουν ανάγκη την αγάπη μας που θα εκδηλώνονται πότε με έπαινο και ενίσχυση και πότε με έλεγχο και καθοδήγηση. Η χαλαρότητα εκ μέρους μας και η μεγάλη επιτρεπτικότητα μπορεί να δώσουν το μήνυμα της αδιαφορίας. Μια υπερβολική αυστηρότητα και επιβολή μπορεί να διαμορφώσουν εξαρτημένες, ανελεύθερες και χωρίς υπευθυνότητα προσωπικότητες, που θα έχουν πρόβλημα συνύπαρξης στο μέλλον.

            Γονείς και εκπαιδευτικοί οφείλουμε να κρατούμε την ισορροπία ανάμεσα στην αγάπη και την πειθαρχία, ώστε να κερδίσουμε το κύρος και την πειθώ στους μαθητές μας. Θα ασκούμε έλεγχο (με τακτ) αλλά θα ενθαρρύνουμε ταυτόχρονα και δεν θα εξουθενώνουμε τον έφηβο. Με λίγα λόγια θα προσπαθούμε να έχουμε επικοινωνία. Κυρίως να μην ξεχνάμε ότι σε συνεργασία γονείς, καθηγητές με τους μαθητές μπορούμε να μετατρέψουμε το Σχολείο σε ένα χώρο χαρούμενης και δημιουργικής μάθησης.

 

---

[1] Ομιλία του Υπευθύνου του Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων Δ΄ Αθήνας, σε συγκέντρωση Γονέων που πραγματοποιήθηκε στο 4^ο Λύκειο Γλυφάδας, ύστερα από πρόσκληση της Διευθύντριας του Σχολείου κ. Δημητροκάλλη το απόγευμα της 4^ης Οκτωβρίου 2006 στο θέατρο του Λυκείου.

[2] Πρόκειται για άρθρο του Elkind στο περιοδικό Child Development, 1967, τόμος 38, σ. 1025-1034.

[3] A. C. Diver Παιδαγωγική Ψυχολογική Εγκυκλοπαίδεια Λεξικό, τόμος 4^ος λήμμα Εφηβεία σ. 2185-2190.

[4] Erik Erikson, Η παιδική ηλικία και η κοινωνία, Εκδ. Καστανιώτης 1976, σ.105 Ακόμη βλ. και του ιδίου, Identity: Youth and crisis. W.W. Norton, New York 1968.