ΓΛΥΦΑΔΑ 1928

ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΠΑΝΙΟ

                      

"Ώρα 5 μμ στη Γλυφάδα, μετά το μπάνιο, 30/9/1928".

Η σημείωση στην πίσω πλευρά της φωτογραφίας, σηματοδοτεί τον τόπο και τον χρόνο. Τα υπόλοιπα τα αποτυπώνει ο  φακός (Αρχείο Ν. Πολίτη). 

Η φωτογραφία με την λεζάντα δημοσιεύθηκαν στο ένθετο "7 ΗΜΕΡΕΣ" της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που κυκλοφόρησε στις 29 Ιουλίου 2001. 

ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΑΚΤΕΣ

ΓΛΥΦΑΔΑ

Η ανάπτυξη του παραθαλάσσιου μετώπου κατά μήκος της νοτιοδυτικής επέκτασης της Αθήνας και πολλών άλλων ελληνικών πόλεων και η οικοδόμηση πολυάριθμων ξενοδοχείων (όπως η αλυσίδα των ΞΕΝΙΑ) στις πιο ειδυλλιακές τοποθεσίες της επικράτειας, απέδειξαν ότι η κουλτούρα της παραθαλάσσιας άθλησης άγγιζε μεγάλο μέρος  του αστικού πληθυσμού, σε αναζήτηση αναψυχής και ελεύθερου χρόνου.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 τα παραθαλάσσια θέρετρα και οι οργανωμένες ακτές προτείνουν, μέσα από λεπτούς σχεδιαστικούς χειρισμούς, νέα τεχνητά/φυσικά τοπία, νέα κτισμένα, διατεταγμένα, πολυ-χρηστικά περιβάλλοντα με αποδυτήρια, ντους, εστιατόρια, μπαρ, καμπάνες, κ.λ.π. Τα θέρετρα και οι ακτές ελκύουν μεγάλους αριθμούς κόσμου -τουρίστες ή αστικούς κατοίκους σε αναζήτηση του καθημερινού ή εβδομαδιαίου "μπάνιου"- ορίζοντας μια ριζική μετατόπιση στη χρήση των ακτών και μετασχηματίζοντάς τες σε νέους δημόσιους χώρους μιας αναπτυσσόμενης μαζικής κουλτούρας.

Γλυφάδα. Το τουριστικό συγκρότημα στη Γλυφάδα (αρχ. Π. Βασιλειάδης, Ε. Βουρέκας, Π. Σακελλάριος, συνερ. αρχ. Α. Γεωργιάδης, Κ. Δεκαβάλλας, 1957-59) αποτελεί πρωτοβουλία της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας και σχεδιάστηκε στη θέση παλαιότερων εγκαταστάσεων που καταστράφηκαν στη διάρκεια της Κατοχής. Τα έργα υποδομής (διαμόρφωση ακτής, δίκτυα αποστράγγισης και αποχέτευσης, λιμενοβραχίονες) προστατεύουν την άμμο από τα θαλάσσια ρεύματα και προετοιμάζουν την παραθαλάσσια αρχιτεκτονική των επιμέρους κατασκευών. Το συγκρότημα, σχεδιασμένο για τη διαμονή 200 ατόμων και την ψυχαγωγία 5.000  ημερησίως, περιλαμβάνει αποδυτήρια, εστιατόριο/κέντρο διασκέδασης, καφετέρια/σνακ- μπαρ, και 100 περίπτερα  διαμονής (καμπάνες). Τα αποδυτήρια κατανέμονται σε τρεις ομάδες 70 μονάδων, ενώ ανάμεσά τους οργανώνονται ανοικτοί χώροι άθλησης. Τα περίπτερα  διαμονής (υπνοδωμάτιο, αίθριο, λουτρό, μικρή κουζίνα) οργανώνονται σε ομάδες 5 ή 6 μονάδων, που διασπείρονται στο τοπίο, προσφέροντας την απαραίτητη απομόνωση και αίσθηση οικειότητας. Το σνακ μπαρ εγκαθίστανται στο κέντρο της ακτής, ενώ το εστιατόριο- χορευτικό κέντρο στην άκρη, προς την Αθήνα, επιτρέποντας και μια ανεξάρτητη χρήση. Κατασκευαστικά, το συγκρότημα αφορά στην πρόσμειξη νέων και παραδοσιακών υλικών (ελαφριές κατασκευές από ξύλο, τοίχοι από πλάκες μαρμάρου στα αποδυτήρια και από μαρμαρόπετρα στα περίπτερα και στο εστιατόριο- χορευτικό κέντρο, δάπεδα από βότσαλο θαλάσσης και μέρμαρο) σ' ένα ενιαίο περιβαλλοντικό σύνολο.

[ΣΣ. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ της εφημερίδας Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που κυκλοφόρησε στις 29 Ιουλίου 2001 και ήταν αφιερωμένο στα ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΜΠΑΝΙΑ. Αποτελεί απόσπασμα του άρθρου "Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη..." που συνέγραψαν οι αρχιτέκτονες Γιάννης Αισώπου και Γιώργος Σημαιοφορίδης]

Η ΠΡΩΤΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ

 ΑΣΤΙΚΗ ΑΚΤΗ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

Τουριστικό συγκρότημα στη Γλυφάδα που δημιουργήθηκε την διετία 1957-59. Σχεδιάστηκε από την αρμόδια υπηρεσία του ΕΟΤ (Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού) με πρωτοβουλία της Εθνικής Τράπεζας. Την περίοδο αυτή διευθυντής της τεχνικής υπηρεσίας του ΕΟΤ ήταν ο εμπνευσμένος και καταξιωμένος αρχιτέκτονας καθηγητής Άρης Κωνσταντινίδης.

Η αεροφωτογραφία έχει ληφθεί καλοκαίρι, πιθανόν το 1959 ή 1960, όταν έχει ολοκληρωθεί το τουριστικό συγκρότημα.

Η φωτογραφία είναι από το ένθετο "7 ΗΜΕΡΕΣ" της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που κυκλοφόρησε στις 29 Ιουλίου 2001 με θέμα: (τα) ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΜΠΑΝΙΑ.

Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ 1979

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΑΗΜΕΡΗ

Η Γ' Λυκείου σε αναμνηστική φωτογραφία μετά την επιστροφή της από την πενταήμερη εκδρομή στην Κέρκυρα, την Άνοιξη του 1979. Το σχολείο που απεικονίζεται είναι το 3ο Γυμνάσιο που τότε συστέγαζε το γυμνάσιο και το λύκειο Τερψιθέας όπως ονομαζόντουσαν.

Η φωτογραφία προέρχεται από το αρχείο του καθηγητή του σχολείου μας Νικολάου Σταθογιαννάκη ο οποίος είναι ο τέταρτος  όρθιος από αριστερά.

Για να ολοκληρωθεί η παρουσίαση της φωτογραφίας χρειάζεται να γίνει και η καταγραφή των ονομάτων των μαθητών, όποιος τα γνωρίζει τον περιμένουμε...

ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

ΣΙΝΕ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ

"ΕΝΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΑΠΟ Τ' ΑΛΛΑ"

Ο ηθοποιός  Κώστας Χατζηχρήστος έξω από τον κινηματογράφο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ το 1970 στο γύρισμα σκηνής της ταινίας "Ένα μπουζούκι αλλιώτικο από τ΄άλλα". Ο κινηματογράφος βρισκόταν στη διασταύρωση των οδών Πέλλης, Ζακύνθου και Λεάνδρου της Άνω Γλυφάδας,  εμμέσως συνόρευε και με την λεωφόρο Δημητρίου Γούναρη. Το κτίριο σήμερα στεγάζει το super market ΓΑΛΑΞΙΑΣ. 

Η ταινία αυτή ήταν από τις τελευταίες που συμμετείχε ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου.
ΠΗΓΗ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ (ιστοσελίδα)

Το πρόγραμμα των κινηματογράφων
από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 

ΣΣ. Αυτά είναι τα στοιχεία που γνωρίζουμε, είναι ευπρόσδεκτο κάθε άλλο δεδομένο που θα συμπληρώνει την αναφορά στον κινηματογράφο.
ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

Θερινές Αθηναϊκές απολαύσεις

Η καθιέρωση των «αμαρτωλών» μπαιν μιξτ!

Από τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα η φράση «μπαιν μιξτ» καθιερώθηκε στη ζωή των Ελλήνων, ως μορφή νεωτερισμού που προκαλούσε σφοδρές αντιδράσεις από τους συντηρητικούς της εποχής. Τι ήταν όμως τα «μπαιν μιξτ», δηλαδή τα μικτά μπάνια; Η τάση να απολαμβάνουν το θαλάσσιο μπάνιο τους άνδρες και γυναίκες στην ίδια παραλία!

«Χαρά και αγαλλίασις εις τους θαυμαστάς των μικτών λουτρών», έγραφαν οι εφημερίδες το 1916, δημοσιεύοντας την είδηση ότι «οι αστυνόμοι Πειραιώς αντικαθίστανται και συνεπώς θ’αφεθούν πιθανώς ελεύθερα τα “μπαιν-μιξτ”». Συμπλήρωναν δε ότι «οι Ατθοί και αι Ατθίδες το σιγοψιθύριζαν, χωρίς να το πολυελπίζουν»! Η υπόθεση των «μπαιν μιξτ» παρακολούθησε στενά το κίνημα της γυναικείας απελευθέρωσης, υπήρξε το αγαπημένο θέμα των χρονογράφων, των αθηναϊκών επιθεωρήσεων και των στιχουργών. Το 1917 μάλιστα δεσποινίς που κρυβόταν από τα αρχικά Σ.Α.Μ. δημοσίευε σε απογευματινή εφημερίδα πρόσκληση να της στείλουν τα στοιχεία τους -σε ποστ ρεστάντ- όσοι επιθυμούσαν να λάβουν μέρος στο νέο κίνημα.

Δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ συστήθηκε «κρυφός» Σύλλογος! Οι αντιδράσεις ήταν σφοδρές. «Η κρυπτομένη υπό τα τρία ψηφία του αλφαβήτου δεσποινίς εννοεί να εφαρμόση και εφέτος την αμαρτίαν αυτήν, την οποίαν τόσον κατεδίωξαν αι Αρχαί πέρυσι. Πολύ καλά… Να ιδούμε όμως τι λέγει και η Αστυνομία, η οποία, ως γνωστόν, θέλει τα ερίφια με τα ερίφια και τα πρόβατα με τα πρόβατα», έγραφε μεγάλη Αθηναϊκή εφημερίδα προαναγγέλοντας τις σκληρές διώξεις που θα ακολουθούσαν την καθιέρωση της νέας μόδας!

Μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1920, ακόμη και η συνάντηση άνδρα και γυναίκας στα ανοιχτά της θάλασσας, θεωρούνταν μέγα σκάνδαλο. Κυριολεκτικά σηκωνόταν ο κόσμος στο πόδι, οι αμύντορες της ηθικής κραύγαζαν με ιερή αγανάκτηση, οι αρχές συγκινούνταν και οι χωροφύλακες τάσσονταν άγρυπνοι φρουροί της ηθικής στις φαληρικές ακτές. Αρκετοί «τολμηροί» θιασώτες της νέας μόδας συλλαμβάνονταν και καταδικάζονταν από το Πταισματοδικείο Πειραιώς.

Ωστόσο, όπως όλες οι μόδες, έτσι και τα «μπαιν μιξτ», παρά τις αντιδράσεις διαδίδονταν όλο και περισσότερο. Στην αρχή κατέκτησαν τις λουτροπόλεις της εποχής. Στη συνέχεια εμφανίσθηκαν σε απομακρυσμένα σημεία των ακτών της Αττικής, όπως θεωρούνταν τότε οι ακτές του Σκαραμαγκά, της Βουλιαγμένη και άλλες, πάντοτε με αρκετές προφυλάξεις.

Το 1925 μάλιστα, επίκεντρο του ενδιαφέροντος για τις παρέες ήταν το Καλαμάκι, όπου κατέβαιναν τη νύχτα και έκαναν μπάνιο στην ίδια παραλία άνδρες και γυναίκες. Το 1926 άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους και την ημέρα. Το 1927 πιά, τα «μπαιν μιξτ» γίνονταν εν πλήρη μεσημβρία και χωρίς καμιά προφύλαξη. Από τις ακτές του Καλαμακίου μέχρι τη Βουλιαγμένη λούονταν κάθε μέρα μαζί, χιλιάδες άνδρες, γυναίκες, γέροντες και παιδιά.

«Δεν είναι απίθανον να εύρη κανείς και αυτόν τον πταισματοδίκην του Πειραιώς, ο οποίος προ μερικών ετών κατεδίκασε τους κολυμβητάς του Φαλήρου διότι εσυνάντησαν εις τα ανοιχτά με γυναίκες…», έγραφαν οι εφημερίδες.

Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη

Το 1927 λοιπόν πρέπει να θεωρηθεί ως έτος καθιέρωσης των μικτών μπάνιων στην Αθήνα. Τα Φάληρα, παρέμεναν ο αγαπημένος θερινός προορισμός των Αθηναίων, αλλά εκεί τα «μπαιν μιξτ» άργησαν να καθιερωθούν. Τρεις ήταν οι πιο πολυσύχναστες και κοσμικές παραλίες για τους οπαδούς τους. Η Γλυφάδα, η Βούλα και η Βουλιαγμένη, που συγκέντρωναν εκατοντάδες λουόμενους, οι οποίοι ανέρχονταν σε χιλιάδες τις Κυριακές. Τα ρεπορτάζ της εποχής είναι απολαυστικά…

«Βλέπει κανείς ένα γκρουπ από άνδρες και γυναίκες –νέους όλους― να παίζουν με μια μπάλα φουτ μπωλ μέσα στη θάλασσα. Πιο πέρα μερικοί νέοι και κορίτσια, εκτελούν, χωριστά, αγώνας δρόμου εις την αμμουδιά. Καμμιά φορά παρεκκλίνουν από τον δρόμο τους και κυνηγιούνται μέσα στη θάλασσα…».

Ο παππούς και τα γυμνά…

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί έναν σεβάσμιο παππού, με ένα παντελονάκι, να μην κοκκινίζει από αγανάκτηση για το κύμα διαφθοράς, βλέποντας γύρω του να λυσσομανάνε τα κοριτσόπουλα, φορώντας μονάχα μαγιό και αφήνοντας ακάλυπτο μεγάλο μέρος του σώματός τους;

Γυναίκες περνούσαν αδιάφορες μπροστά από τον ξαπλωμένο πρεσβύτη, ο οποίος αφημένος στη θαλπωρή του ήλιου βρισκόταν σε στάση που δεν ήταν εντελώς «κορέκτ», σύμφωνα με δημοσιογράφο της εποχής!

Ξεκάλτσωτες…

Δεν ήταν λίγες οι γυναίκες που έκαναν τη βόλτα τους στην παραλία «αν τουαλέτ», σύμφωνα με τη γλώσσα της εποχής, δηλαδή με φόρεμα από ύφασμα «κασσά» και με λαμέ ομπρέλα για να προστατεύονται από τις ηλιακές ακτίνες. Σα να βρίσκονταν στην πλατεία Συντάγματος! Διότι και στην πλατεία Συντάγματος είχε εμφανιστεί η μόδα να κυκλοφορούν οι κυρίες ξεκάλτσωτες.

Η κάλτσα, σύμβολο της γυναικείας θηλυκότητας και σεμνότητας άργισε να «υποχωρήσει» ως αξεσουάρ που προστάτευε και την ηθική υπόστασή της. Άρα, η μόνη διαφορά των γυναικών που εκμεταλλεύονταν την παραλία για να προβάλουν τα ρούχα τους, ήταν ότι περπατούσαν ξυπόλητες στην ακροθαλασσιά!

Το σεντόνι και η υπηρέτρια

Όσο για τις επώνυμες κυρίες, συζύγους βουλευτών, ανωτάτων αξιωματικών, καθηγητών κ.ά., αυτές εμφανίζονταν στην παραλία συνοδευόμενες από τις υπηρέτριές τους. Επελέγαν μεν τα «μπαιν μιξτ», αλλά έπαιρναν και τις προφυλάξεις τους για να αποφύγουν τις «κακές γλώσσες» και τα «κουτσομπολιά» που μπορούσαν να εκθέσουν τις ίδιες και ακόμη περισσότερο τους συζύγους τους.

Oι κυρίες ετοιμαζόνταν να πέσουν στη θάλασσα, ενώ οι υπηρέτριες κρατούσαν το προστατευτικό σεντόνι. Εννοείται ότι το μαγιό είχε φορεθεί εκ των προτέρων, αλλά με τον τρόπο αυτό δεν επιτρεπόταν στα αδιάκριτα όμματα να θωρούν τη σκανδαλιστική για την εποχή διαδικασία του «γδυσίματος»!

Προσποιητή… αφέλεια

Δεν ήταν βεβαίως λίγες οι περιπτώσεις εκείνων που επιδίωκαν να προκαλέσουν την προσοχή. Η μεταβατική περίοδος των «μπαιν μιξτ» είχε και τις αρνητικές πλευρές της… Μπορεί το χαλινάρι της σεμνοτυφίας να αποτινασσόταν σιγά-σιγά, αλλά οι γυναίκες δεν έχαναν την ευκαιρία ―πως ήταν δυνατόν άλλωστε― να «εκμεταλλευθούν» τα κάλλη τους προκαλώντας τους παρευρισκόμενους.

Πάντως, η Γλυφάδα με λαϊκότερο χαρακτήρα από τη Bούλα και τη Bουλιαγμένη  ήταν εκείνη που προσέλκυε τον περισσότερο κόσμο. Kαι δεν ήταν λίγες οι φορές που θύμιζε το… Ζάππειο των ηλιόλουστων χειμωνιάτικων απογευμάτων.

«Καθιερώθησαν οριστικώς»

Aυτό, διαπίστωναν οι δημοσιογράφοι της εποχής, οι οποίοι αφενός επιβεβαίωναν ότι τα «μπαιν μιξτ» καθιερώθηκαν οριστικά, ενώ δεν απέκλειαν ότι το 1928 ίσως να έβλεπαν το ίδιο θέαμα ακόμη και στο Φάληρο. «Ασφαλώς του χρόνου (δηλ. το 1928) η διάδοσίς των θα παρουσιάζη τόσην διαφοράν και ίσως η εξέλιξις να δυσαρεστήση τους υπερμάχους των αυστηρών ηθών, αλλά δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να αντισταθή εις την δύναμιν της εξελίξεως».

Τ. Μωραϊτίνης «Τα μπαιν μιξτ είνε πολιτισμός»

Μπορεί να καθιερώθηκαν και να εξασφάλισαν το ακαταδίωκτο τα «μπαιν μιξτ» αλλά οι συζητήσεις συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια. «Εις την θάλασσαν, όπου λούονται αντιπρόσωποι και των δύο φύλων, πνίγεται η σεμνοτυφία», έγραφε σε ένα χρονογράφημά του (1936) ο Τίμος Μωραϊτίνης, ο οποίος ωστόσο τόνιζε ότι «τα μπαιν μιξτ λέγουν ότι είνε πολιτισμός».

Ο σοφός αθηναιο-χρονογράφος προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, κάνοντας λόγο για «προμπαινμιξτικήν» και «μεταμπαινμιξτικήν» εποχή! ίποτε πλέον δεν ήταν ίδιο. Οι συναντήσεις των δύο φύλων στις παραλίες της Αττικής σηματοδοτούσαν την «αλλαγή εποχής». Τα μπαιν μιξτ δεν είνε απόλαυσις δροσιάς, καθαριότητος και υγείας. Είνε είδος κοσμικής κινήσεως και ελευθέρας συναντήσεως των δύο φύλων που εξημερώνει τα ήθη», διαπίστωνε ο Μωραϊτίνης.

ΣΣ. Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στον "ΜΙΚΡΟ ΡΩΜΗΟ" (http://mikros-romios.gr/), την ηλεκτρονική εφημερίδα για την Αθήνα, του Μουσείου της "ΠΟΛΕΩΣ των ΑΘΗΝΩΝ" του ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΒΟΥΡΟΥ- ΕΥΤΑΞΙΑ.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1972

ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ

Στιγμιότυπο από την περιφορά του επιταφίου του Αγίου Κωνσταντίνου το 1972, πριν 40 χρόνια. Εφημέριος του ναού ο δημοφιλής παπά- Μάρκος (Πουλίδης), από το αρχείο του οποίου προέρχεται  και η φωτογραφία.

Ο παπα-Μάρκος πριν γίνει ιερέας εργαζόταν ως φωτορεπόρτερ, τέχνη που διδάχθηκε από τον πατέρα του Πέτρο, που υπήρξε κορυφαίος και από τους πρώτους Έλληνες φωτορεπόρτερ. 

ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

ΓΛΥΦΑΔΑ 1970

ΘΥΜΙΖΕΙ ΝΗΣΙ

Νησί του Αιγαίου θυμίζει η Γλυφάδα του 1970. Στην πραγματικότητα ήταν μια πόλη με ανθρώπινο πρόσωπο. Η ιδιότητα αυτή έδωσε αίγλη στο όνομά της. Καλή μαρτυρία που  αξιοποίησαν οι επιτήδειοι παραμορφώνοντας λίγο το "πρόσωπό" της προς ίδιον όφελος.

Την φωτογραφία την αλιεύσαμε από την ιστοσελίδα PANORAMIO και πρέπει να είναι από τις πρώτες έγχρωμες απεικονίσεις της Γλυφάδας.

ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

ΓΛΥΦΑΔΑ 1967

ΣΚΑΦΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Η φωτογραφία προέρχεται από το αρχείο του Ε.Λ.Ι.Α. (Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο) του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης. Έργο του ερασιτέχνη φωτογράφου Γεωργίου Βαφειαδάκη. Αποτυπώνει  το έτος 1967 σκάφη που ελλιμενίζονται . Πιθανόν να είναι η σημερινή μαρίνα. Κάθε πληροφορία είναι ευπρόσδεκτη.

ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΠΡΟΣΚΟΠΟΙ

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΓΛΥΦΑΔΑ

Η 5η Ομάδα του  Προσκοπικού Συστήματος  Αθηνών  σε εκδρομή στην Γλυφάδα το 1955. Η φωτογραφία προέρχεται από το Ιστορικό αρχείο του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων. 

Η επίπεδη διαμόρφωση του τοπίου παραπέμπει στην περιοχή του γκολφ που ήταν δασώδης.

Είναι δεκτή κάθε άλλη πληροφορία σχετική με τα πρόσωπα και το μέρος που απεικονίζεται.

 

 ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΓΛΥΦΑΔΑ

ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΠΡΟΣΚΟΠΟΙ

Η Αγέλη του 6ου Προσκοπικού Συστήματος  Αθηνών  σε εκδρομή στην Γλυφάδα το 1937. Η φωτογραφία προέρχεται από το Ιστορικό αρχείο του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων. 

Η εικόνα συνοδεύεται από την λεζάντα: "Ας κάνουμε και ένα μπάνιο στην θάλασσα μετά το παιχνίδι".

 ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ

Ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός με την σύζυγό του Άννα κατά την επίσκεψή τους στην "Αιξωνή" του Πικιώνη. Πρόκειται για την τελευταία φωτογράφιση του ποιητή που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΙΞΩΝΗ το 1953.

Η φωτογραφία προσφέρθηκε στην ιστοσελίδα ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ από γονέα που διαθέτει στο αρχείο του τα τεύχη του περιοδικού ΑΙΞΩΝΗ των ετών 1950- 1953.

ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

ΣΟΥΡΜΕΛΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

 ΓΛΥΦΑΔΑ 1854

 Ο Διονύσιος Σουρμελής στο βιβλίο του, " Αττικά ή περί δήμων Αττικής, εν οις και περί τινών μερών του άστεως", περιγράφει όλες τις περιοχές της Αττικής και του Πειραιά οριοθετώντας τες σύμφωνα με τα όρια των δήμων της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Στην περιγραφή της κάθε περιοχής συνδιάζονται τα ιστορικά δεδομένα με την υπάρχουσα πραγματικότητα.

 Η αναφορά στην Γλυφάδα κυριαρχεί το ιστορικό παρελθόν αφού στο παρόν της δεν υπάρχει λεπτομερής αναφορά. Προφανώς απουσιάζει γιατί η περιοχή στερείται ιδιαίτερης ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο μόνος οικισμός που αναφέρεται είναι το "καθύπερθεν"  χωριό Μαυρολιθάρι χωρίς να παραθέτει  άλλο στοιχείο.

"ΜΠΑΙΝ ΜΙΞ"

ΜΕΙΚΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Την φωτογραφία την βρήκαμε στο διαδίκτυο. Από την ποιότητα της εικόνας πρέπει να έχει πρωτοδημοσιευθεί σε εφημερίδα. Η ενδυμασία των λουομένων και η λεζάντα μας οδηγούν ότι χρονικά η λήψη της προσδιορίζεται την περίοδο του μεσοπολέμου.

Η απεικόνιση  για την εποχή της ήταν υπερβολικά τολμηρή. Η άνεση που υπάρχει μεταξύ ανδρών και γυναικών  πρέπει οι εικονιζόμενοι να ανήκουν στην αστική τάξη  των Αθηνών που είχαν εξοχικά στην Γλυφάδα και είχαν επηρεαστεί από την Ευρωπαϊκή μόδα της εποχής.

ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

ΦΩΤΟ-ΠΑΡΕΛΘΟΝ

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΙΑΣΩΝΙΔΟΥ

Τα Σούρμενα χωριό, με λίγα διασπαρτα σπίτια και η Τερψιθέα βοσκότοπος. Οι πρόσφυγες της φωτογραφίας διαμορφώνουν τη λεωφόρο Ιασωνίδου. Η φωτογραφική λήψη είναι πριν το 1935.

ΣΣ. Η εικόνα προέρχεται από την πλούσια φωτογραφική συλλογή της ΕΝΩΣΗΣ ΠΟΝΤΙΩΝ ΣΟΥΡΜΕΝΩΝ που η ιστοσελίδα μας εξασφάλισε την άδεια να δημοσιεύει υλικό που σχετίζεται με την περιοχή μας.

ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί ακόμα και όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

ΕΛΠΙΔΕΣ

 ΤΟ ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΚΙ ΤΗΣ ΤΕΡΨΙΘΕΑΣ

Το εφημεριδάκι ΕΛΠΙΔΕΣ είναι το τετρασέλιδο έντυπο μικρού μεγέθους που εξέδιδε το Γυμνάσιο της Τερψιθέας το χρονικό διάστημα από τον Ιανουάριο του 1972 έως τον Απρίλιο του 1975. Εκδόθηκαν συνολικά 22 φύλλα με συχνότητα ενός ή δύο μηνών και δεν συμπεριλαμβάνονται οι θερινοί μήνες που το σχολείο ήταν κλειστό.

Το σχολείο στεγαζόταν στο κτίριο του σημερινού 16ου Δημοτικού σχολείου Γλυφάδας πριν μεταφερθεί στην σημερινή του θέση στο «γεφυράκι» με την νέα ονομασία 3ο Γυμνάσιο Γλυφάδας. Το μαθητικό του δυναμικό προερχόταν από τις περιοχές της Τερψιθέας και των Σουρμένων.

Βέβαιο είναι όσοι ανατρέξετε στο αρχείο με τα 21 φύλλα που παραθέτουμε (μας λείπει ένα το 20ο φύλλο και το αναζητούμε) θα γεμίσετε από νοσταλγία και συγκίνηση, τόσο για τον τρόπο έκφρασης της εποχής όσο και για τα ονόματα που θα συναντήσετε. Μπορεί να είναι γνωστοί ή συγγενείς σαράντα χρόνια νεώτεροι τότε που ήταν παιδιά και αντιμετώπιζαν τη ζωή και το μέλλον με ζωντάνια και αισιοδοξία.
Το έντυπο προέρχεται από το αρχείο του Δημήτρη Κεφάλα.

 Καλή ανάγνωση και περιμένουμε ειδήσεις για τα πρόσωπα που μνημονεύονται…

Elpides Scan 600dpi

Οικισμός Αιξωνής

ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ ΠΟΙΜΕΝΩΝ

Φωτογραφία του Δημήτρη Πικιώνη που απεικονίζει το πάνω μέρος της Αιξωνής που προοριζόταν για κτηνοτροφική περιοχή. Η φωτογραφία προέρχεται από τα "Αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής" του Μουσείου Μπενάκη και η λήψη της έχει γίνει το χρονικό διάστημα 1953-55.

ΥΓ. Η ιστοσελίδα προσκαλεί όσους διαθέτουν παλαιό φωτογραφικό (και όχι μόνο) υλικό από το σχολείο, την Τερψιθέα και την Γλυφάδα γενικότερα να μας το δανείσουν, για να το δημοσιεύσουμε. Να γνωρίσουμε και να συνθέσουμε την τοπική μας ιστορία.

Αναφορά στην Γλυφάδα

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Πολλά απ' όσα συνέβαιναν στο εξοχικό σπίτι μας, στην Γλυφάδα (Αθηνών 3), που νοικιάζαμε από το 1958, όταν ήμουν ενός έτους, μέχρι τον θάνατο του μπαμπά το 1975. Θυμάμαι τα παιχνίδια στα μπλε και άσπρα πλακάκια του κήπου και στα κόκκινα και άσπρα του εσωτερικού. Με έβγαζε και σ' εκείνο το σπίτι φωτογραφίες. Περνούσαν τα αεροπλάνα για το Ελληνικό και ο μπαμπάς μου μάθαινε τα μοντέλα τους. Ακούγαμε τον θόρυβο και φωνάζαμε μαζί: ''DC 6 της Ολυμπιακής'', ''Λόκχηντ Κονστελέησον της Λουφτχάνσα''... Ήξερα από 4 ετών όλους τους τύπους των αεροπλάνων.

Το κείμενο είναι απόσπασμα (που αναφέρεται στην πόλη μας) από την  συνέντευξη που έδωσε ο γιός του Ανδρέα Εμπειρίκου, Λεωνίδας, στον δημοσιογράφο Τάσο Γουδέλη στις 13.4.2000.

ΣΣ. Η λεωφόρος Αθηνών έχει μετονομαστεί σε λεωφόρο Ανδρέα Παπανδρέου. Η εξοχική κατοικία έχει καταδαφιστεί και στην θέση της κτίστηκε πολυκατοικία. Είναι το κτίριο που στεγάζει στο ισόγειο τις τράπεζες ΚΥΠΡΟΥ και ΑΣΠΙΣ.

Ο Δημήτρης Πικιώνης

 για τον οικισμό της Αιξωνής

Ο Πικιώνης με τα παιδιά του, Ινώ, Ίωνα, Πέτρο και Τάσο

Μέσα στη γενικότερη συζήτηση που γίνεται τον τελευταίο καιρό για τον κορυφαίο έλληνα αρχιτέκτονα και ακαδημαϊκό Δημήτρη Πικιώνη, μια ταινία μικρού μήκους σε 3d animation, που αφορά ένα από τα σπουδαιότερα αλλά λιγότερο γνωστά έργα του, αυτό του οικισμού της Αιξωνής, βρίσκεται στην τελική ευθεία.

Εμπευστής της είναι ο εγγονός του σπουδαίου δημιουργού και συνονόματος, Δημήτρης Πικιώνης, αρχιτέκτονας-μηχανικός, καθηγητής σχεδίασης, φωτορεαλισμού και animation μέσω των υπολογιστών.

Εν μέσω λοιπόν της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης με αρχιτεκτονικά και ζωγραφικά έργα του και λίγες μέρες πριν τη διεξαγωγή του «Συμποσίου για τον Δημήτρη Πικιώνη»,  συναντηθήκαμε με τον Δημήτρη Πικιώνη και μιλήσαμε για την ταινία «Αιξωνή» (www.pikionisaixoni.com), έναν οικισμό που δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

 Κεφάλι κατσίκας σύμβολο οικισμού

Ερ: Πώς ξεκίνησε η ιδέα του οικισμού;Απ: Εκείνη την εποχή η Ελλάδα είχε βγει από έναν εμφύλιο και άρχιζε να «ξαναγιεννιέται». Ο παππούς δεν ήταν μόνο αρχιτέκτονας. Δεν ήταν μόνο ζωγράφος. Ήταν και ποιητής και φιλόσοφος. Και όλα αυτά μαζί συνέθεσαν μια ιδέα, έναν διαφορετικό τρόπο πρότασης για έναν οικισμό. Μεγάλος υποστηρικτής του εκείνη την εποχή ήταν ο Άγγελος Σικελιανός. Του είχε πει ο ίδιος ο Σικελιανός ότι μετά τη Δελφική Ιδέα, η Αιξωνή ήταν ίσως το πιο σημαντικό έργο που γινόταν εκείνη την εποχή στην Ελλάδα.

Ερ. Τι χαρακτήρα είχε αυτή η ιδέα;



Συνοικισμός ποιμένων

 Απ. Η ιδέα είχε συλλογικό χαρακτήρα αφού από τη σύλληψή της ήδη απαίτησε την ηθική και πνευματική συμπαράσταση πολλών ανθρώπων. Οι πρώτοι Αιξωνείς είχαν ανομοιόμορφες ιδέες και ποικίλη προέλευση. Για παράδειγμα, στην περιοχή, που τότε ήταν βοσκοτόπι, ζούσαν μερικοί αγρότες. Η αρχική ομάδα εργασίας που κατόρθωσε να συσπειρώσει το ετερόκλητο αυτό σύνολο είχε πρόεδρο τον έμπορο και μουσικολόγο Ιωσήφ Παπαδόπουλο, ενώ η παρουσία του Πικιώνη αποτέλεσε εγγύηση για την ποιότητα του έργου. Ο ίδιος ήρθε σ’ επαφή με άλλους πνευματικούς συλλόγους και πλαισιώθηκε από ανθρώπους, όπως ο Σικελιανός, ο Γιάννης Θεοδωρακόπουλος, ο Χατζηκυριάκος - Γκίκας κ.α.

Ερ. Τι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είχε η Αιξωνή;

Άποψη οικισμού

Απ. Ιδέα του Πικιώνη ήταν μέσα σε κάθε οικόπεδο, που ήταν περίπου 400 τ.μ., να μην μπορεί να χτιστεί σπίτι μεγαλύτερο από 140 τ.μ.. Πίστευε ότι μια οικογένεια, τετραμελής για παράδειγμα, δεν χρειάζεται μεγαλύτερο χώρο. Τώρα, το υπόλοιπο 1,5 στρέμμα που αντιστοιχούσε σε κάθε ιδιοκτησία ήταν βουνό, το οποίο έπρεπε να φροντίζεται, να καλλιεργείται, να προστατεύεται από τους κατοίκους. Μέχρι σήμερα κανένας συνεταιρισμός δεν έχει σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Επιπλέον, είχε προβλέψει πεζόδρομους, δρόμους ήπιας κυκλοφορίας και δακτύλιο ώστε μόνο τα αυτοκίνητα των ιδιοκτητών να μπορούν να μπαίνουν στον οικισμό. Είχε δώσει προτεραιότητα στον άνθρωπο, έλεγε ότι ο δρόμος είναι ένα σημείο συνάντησης και ανάπτυξης των ανθρωπίνων σχέσεων.

Ερ: Τι σχέση έχει η «Αιξωνική Ιδέα» με το περιοδικό «Αιξωνή»;

Απ: Οι φίλοι του Πικιώνη και της «Αιξωνικής Ιδέας» εξέδιδαν για πέντε χρόνια το διμηνιαίο περιοδικό «Αιξωνή». Λίγους μήνες μετά την ίδρυση του συνεταιρισμού, ένας ευρύτερος κύκλος επιστημόνων, πνευματικών ανθρώπων και καλλιτεχνών συνενώθηκε με τα αρχικά μέλη. Οι εργασίες τους, που δημοσιεύονταν στις σελίδες του περιοδικού, διεύρυναν το πεδίο πνευματικών δραστηριοτήτων και έδωσαν νέες κατευθύνσεις στην ιδέα. Μέλος της συντακτικής ομάδας ήταν άλλωστε και ο ίδιος ο Πικιώνης.

Ερ: Πώς αντιλαμβανόταν ο Πικιώνης το αττικό τοπίο;

Το ναΰδριο της "Ακαθίστου"

Απ: Ο Πικιώνης αγαπούσε το αττικό τοπίο. Το περπατούσε συνεχώς, το αφουγκραζόταν, πονούσε για την κακοποίησή του, τον βιασμό του. Τα βασικότερα χαρακτηριστικά του έργου του άλλωστε ήταν η αρμονία του κτίσματος με τη φύση που το περιέβαλε. Απόρροια της τάσης του αυτής ήταν ο τονισμός του στοιχείου της ελληνικότητας σ’ ένα έργο κατά βάση ποιητικό, ένα έργο που απέπνεε πνευματικότητα.

Ερ. Πώς ξεκίνησε η ιδέα για την ταινία;

Προοπτικό πλατείας

Απ. Από τότε που άρχισα να μελετάω το έργο του παππού, η Αιξωνή, σε αντίθεση με άλλα έργα του, δεν ήταν γνωστή στον πολύ κόσμο. Όσο λοιπόν έψαχνα, τόσο περισσότερο μου κέντριζε την περιέργεια και το ενδιαφέρον. Έτσι, από φοιτητής ακόμα, αναρωτιόμουν πώς θα ήταν ο οικισμός αν είχε χτιστεί. Με την ευκαιρία λοιπόν της έκθεσης που γίνεται στο Μουσείο Μπενάκη, πρότεινα να δημιουργηθεί μια αναπαράσταση του οικισμού της Αιξωνής. Όμως, προχωρώντας και μελετώντας το έργο, συγκεντρώνοντας και μεγαλώνοντας την ομάδα εργασίας, κάποια στιγμή βγήκε από μόνο του το να γίνει ταινία μικρού μήκους και όχι απλά μία ταινία αναπαράστασης της Αιξωνής.

Ερ. Δηλαδή;

Διώροφες κατοικίες τύπου Β, μεσημβρινή όψη

Απ. Θα υπάρχει κάτι δραματοποιημένο στην ταινία ώστε να μην έχει τον χαρακτήρα ενός ντοκιμαντέρ. Στόχος μας είναι ο θεατής να σκεφτεί τον τρόπο που ζει, τον τρόπο που θα μπορούσε να ζήσει. Γιατί αυτός ο οικισμός αντιπροσωπεύει κι άλλα πράγματα, σύγχρονα. Για παράδειγμα, μιλάμε σήμερα για οικολογία, πράσινη αρχιτεκτονική, βιοκλιματική αρχιτεκτονική, πεζοδρόμηση, αποσυμφόρηση της κυκλοφορίας. Αυτό ακριβώς ήταν το όραμα του Πικιώνη 60 χρόνια πριν, όταν το κυκλοφοριακό και η ρύπανση στην Αθήνα ήταν λέξεις άγνωστες. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του με το να σκέφτεται και να σχεδιάζει με αυτό το όραμα. Έτσι, είχε μελετήσει τη λαϊκή ελληνική αρχιτεκτονική, ήξερε να προσανατολίσει ένα σπίτι, ποιους τοίχους να κάνει πιο χοντρούς, πιο λεπτούς, τι υλικά να χρησιμοποιήσει ώστε το σπίτι να είναι δροσερό το καλοκαίρι και ζεστό τον χειμώνα.

Ερ. Σε τι φάση βρίσκεται τώρα η ταινία;



Γλυφάδα, Δυτική όψη οικίας Γκόργκα



Απ. Με αφορμή την έκθεση, είχαμε βάλει σκοπό να είμαστε έτοιμοι τον Δεκέμβριο του 2010. Δυστυχώς, όμως, έχουμε τύχει σε πολύ δύσκολες εποχές. Είμαστε σε συζήτηση με δύο-τρεις υποψήφιους χορηγούς. Όλοι όμως μέσα στην ομάδα έχουμε πάρει την απόφαση ότι όπως και να έχει, αυτή η ταινία θα βγει. Εμένα με τιμά ιδιαίτερα αυτό από τους φίλους, γιατί δεν είμαστε μόνο συνεργάτες όσοι δουλεύουμε για την ταινία. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που υπάρχει αυτή η ομάδα.

Ερ. Για τι κόστος μιλάμε;



Μεσημβρινή όψη οικίας Γκόργκα

Απ. Να σου δώσω ένα παράδειγμα για το πόσο γεωμετρικά ανεβαίνει το κόστος. Για ένα δευτερόλεπτο κίνησης χρειαζόμαστε 25 στατικές φωτογραφίες. Όταν παράγεις μια 5λεπτη ταινία animation, τότε χρειάζεσαι 7.500 φωτογραφίες. Αυτό είναι το τελικό μονταρισμένο αποτέλεσμα. Για να βγουν όμως 7.500 φωτογραφίες εσύ θα πρέπει να έχεις τουλάχιστον 10.000 με 12.000, γιατί μπορεί να κάνεις κάποιες διορθώσεις, να μην έχουν λειτουργήσει σωστά κάποια πράγματα και από δικό σου λάθος. Μετά, αν δεν έχεις ο ίδιος την υλικοτεχνική υποδομή, θα πρέπει να πας σε οργανωμένα ατελιέ στο εξωτερικό. Εκεί θα γίνει η παραγωγή αυτών των φωτογραφιών, αφού πρώτα έχουν ελεγχθεί από την ομάδα οι ρυθμίσεις φωτισμού, οι διορθώσεις υλικώνκαι τα εφέ. Στη συνέχεια θα χρειαστεί να γίνει το μοντάζ και το ταίριασμα του ήχου. Ενδεικτικά λοιπόν, με έναν πρόχειρο υπολογισμό που κάναμε και χωρίς να αμοιφθεί κανείς από εμάς, για ένα ταινιάκι 5 λεπτών θα χρειαζόμασταν περίπου 120.000 με 150.000 ευρώ. Μόνο για την υλικοτεχνική υποδομή μιλάω.

Ερ. Ποιος θα είναι ο σκηνοθέτης;

Το ναϋδριο

Απ. Είναι ένας ταλαντούχος, νέος σε ηλικία, σκηνοθέτης, ο Άγγελος Παπαδόπουλος. Έχει σπουδάσει σκηνοθεσία και διεύθυνση φωτογραφίας.

Ερ. Πόση διάρκεια θα έχει η ταινία;

Απ. Γύρω στα 8 με 9 λεπτά. Ακόμα επεξεργαζόμαστε το σενάριο, θα δούμε πώς θα πάει το πάντρεμα του πραγματικού με το animation και αν έχει κάποιο ενδιαφέρον μπορεί να εξελιχθεί και να μεγαλώσει.

Ερ. Η ταινία θα έχει και πραγματικούς ηθοποιούς;



Απ. H ταινία είναι 3d animation, αλλά έχει μέσα και πραγματικά πλάνα και ηθοποιούς. Οι άνθρωποι θα μπαίνουν μέσα στο φανταστικό. Και θα περπατάνε εκεί.

Ερ. Μίλησέ μας λίγο για την προετοιμασία της ταινίας. Πώς έγινε η μελέτη πάνω στα σχέδια του παππού σου;




Ο Πικιώνης με την κόρη του Αγνή

 

 Απ. Για την Αιξωνή δεν υπάρχουν ολοκληρωμένα σχέδια. Τα περισσότερα είναι σκίτσα. Έτσι, ένα πολύ μεγάλο μέρος της δικής μας δουλειάς ήταν να αποκωδικοποιήσουμε τα σκίτσα αυτά και να μπούμε μέσα στο μυαλό, στο πνεύμα και στον τρόπο που σκεφτόταν ο Πικιώνης. Έγινε δηλαδή μια πολύ συστηματική αρχιτεκτονική μελέτη πάνω σ’ αυτά. Και για να μπορέσουμε να βγάλουμε ένα αποτέλεσμα πιστό στην αισθητική και στην ιδέα του Πικιώνη, η μελέτη αυτή ήταν δυο και τρεις φορές πιο δύσκολη από ό,τι αν προσπαθούσαμε να προσεγγίσουμε ένα πολύ πιο σύγχρονο έργο.

Ερ. Τι κάνατε ακριβώς;



 Δρόμος του οικισμού

Απ. Καθίσαμε και μελετήσαμε σχεδόν όλο του το έργο για να μπορέσουμε να κρατήσουμε το ύφος του, τη φιλοσοφία του, τις ιδέες του. Συγκρίναμε τα κτίρια της Αιξωνής με άλλα δικά του που έμοιαζαν, πήραμε κάποια στοιχεία που έλειπαν και τα προσθέσαμε. Αφού ολοκληρώσαμε τη μελέτη, τα σχεδιάσαμε και τα κάναμε τρισδιάστατα. Στο μεταξύ, έπρεπε να τα «ντύσουμε» με υλικά. Όμως τα υπάρχοντα υλικά που μπορούσαμε να βρούμε απείχαν πολύ από αυτά που χρησιμοποιούσε ο Πικιώνης τη δεκαετία του ’50. Οπότε τι κάναμε; Φωτογραφίσαμε έργα του παππού, τα συνθέσαμε με κατάλληλα προγράμματα και χτίσαμε τους δικούς μας τοίχους. Μετά την επεξεργασία των υλικών, χρησιμοποιήσαμε ένα άλλο πρόγραμμα, που προσθέτει τον κατάλληλο φωτισμό, τα δέντρα, την αγριάδα των υλικών, την τραχύτητα, τη διάθλαση, την αντανάκλαση των αντικειμένων. Μιλάμε για δισεκατομμύρια υπολογισμούς που κάνουν υψηλής τεχνολογίας Η/Υ.

 Ερ. Ακούγεται περίπλοκο.Απ. Είναι, αλλά είναι μια διαδικασία που πρέπει να γίνει για να έχεις ένα πολύ αληθοφανές αποτέλεσμα και όχι απλώς για να πάρεις μια ιδέα για το πώς θα ήταν το κτίριο. Η όλη διαδικασία είναι πολύ επίπονη και για τον υπολογιστή, γι’ αυτό η ισχύς του θα πρέπει να είναι πολύ μεγάλη.

 Ερ. Υπήρχαν αιξωνικά σπίτια που είχαν ολοκληρωθεί σχεδιαστικά από τον Πικιώνη ή που είχαν υλοποιηθεί;

 

Ζωγραφικό έργο του Πικιώνη

Απ. Ναι, είχε ολοκληρώσει την εκκλησία, που είναι και το μόνο κτίσμα Πικιώνη σήμερα στην Αιξωνή. Το σπίτι του παπά, που υπάρχει δίπλα, το ολοκλήρωσαν οι μαθητές του βασιζόμενοι στη δική του ιδέα. Επίσης, κάποια σπίτια τα είχε δουλέψει περισσότερο γιατί οι πελάτες υπήρχαν. Π.χ. η οικία Μουσούρη, η οικία Γκόργκα. Τα κτίρια αυτά είναι τα πιο «ολοκληρωμένα» και τα πιο εύκολα για εμάς να αντιμετωπίσουμε. Βέβαια, κι αυτό σχετικό είναι γιατί ο Πικιώνης χρησιμοποιούσε πολλές παραλλαγές. Ο παππούς, επειδή ήταν και ζωγράφος, όταν σχεδίαζε έλυνε τα διάφορα προβλήματα στο μυαλό του. Επιπλέον, δούλευε επιτόπου πάνω στα έργα του. Δηλαδή, για την Ακρόπολη, ναι μεν είχε κάνει πολλά σκίτσα, το έργο όμως βγήκε με τη συνεργασία μαθητών του και των αρχιμαστόρων του. Ήταν ο τρόπος που δούλευε.

Οικισμός Αιξωνής, Η κατοικία του ιερέα

Ερ. Πόσα σπίτια φτιάξατε τελικά για την ταινία;Απ. Οκτώ σε διαφορετικές τυπολογίες. Στην Αιξωνή τα σπίτια θα ήταν περίπου 500. Θα υπήρχαν και δημόσιες υπηρεσίες, θέατρα, βιβλιοθήκες, σχολεία. Γι’ αυτά δεν υπάρχουν σχέδια, μόνο σκίτσα. Και σκίτσα τελείως αφηρημένα. Δεν μπορείς να τα προσεγγίσεις καν. Για να το κάνεις χρειάζεσαι υπερβολικά μεγάλο χρόνο για μελέτη, αποτύπωση, αποκωδικοποίηση, μπορεί και δύο χρόνια συνεχόμενης δουλειάς και πάρα πολλούς ανθρώπους.

 Ερ. Στο «Συμπόσιο για τον Δημήτρη Πικιώνη» τι θα παρουσιάσετε;Απ. Ένα τρέιλερ της ιδέας. Δηλαδή θα μιλήσουμε για την Αιξωνή, το κίνητρό μας και τη σημασία του έργου της Αιξωνής. Ο άνθρωπος αυτός τα είχε προβλέψει ήδη από τη δεκαετία του ’50.

Ερ. Και μια τελευταία ερώτηση. Πώς ήταν ο Δημήτρης Πικιώνης ως παππούς;Απ. Ήμουν μικρός. Τον θυμάμαι ως έναν ήρεμο και γλυκό άνθρωπο. Ευαίσθητο και γεμάτο αγάπη. Είχε μια τρυφερότητα που την αισθανόσουν όταν βρισκόσουν κοντά του.

Κείμενο: Ελένη Μάρκου

ΠΗΓΗ: Α.Π.Ε.
Οι φωτογραφίες με τα έργα του Πικιώνη προέρχονται από τό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη