ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ (4)

Στάση υποδοχής

 

 Αρωγός στην προσπάθεια μας για καλύτερη επικοινωνία με τους νέους μπορεί να σταθεί μια συμπεριφορά που οι ψυχολόγοι την ονομάζουν στάση υποδοχής και η ορθόδοξη πατερική συμβουλευτική μας παράδοση στάση φιλοξενίας[4].

Η στάση αυτή εκδηλώνεται αρχικά με τη συμπεριφορά ενσυναίσθητης προσεκτικής παρακολούθησης: Αυτή συνίσταται στην αρμόζουσα λεκτική και μη λεκτική συμπεριφορά κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας με τους νέους μας. Σύμφωνα με αυτή ο γονιός ή ο παιδαγωγός δείχνει ξεκάθαρα στα παιδιά ή στους μαθητές του ότι βρίσκεται πραγματικά μαζί τους και ότι τους παρακολουθεί πάρα πολύ προσεκτικά όταν παίρνουν το λόγο. (Αυτό σημαίνει ότι αξιοποιεί τις ευκαιρίες και διακόπτει κάθε τι άλλο που κάνει εκείνη τη στιγμή. Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι το «επάγγελμα γονιός»[5] ή «το παιδαγωγό λειτούργημα» είναι ίσως η σημαντικότερη προσφορά μας σ’ αυτό τον κόσμο.)

Η στάση αυτή έχει σκοπό να δίνει στο παιδί τη δυνατότητα ή καλύτερα την ενθάρρυνση να μιλήσει πιο ελεύθερα. Είναι βασική ικανότητα με 3 επιμέρους στάσεις: α) Την οπτική επαφή: Ο παιδαγωγός και ειδικότερα ο γονιός πρέπει να κοιτάζει κατά πρόσωπο το συνομιλητή-παιδί του να μην κάνει «διαλείμματα οπτικής επαφής», γιατί στην αντίθετη περίπτωση του δίνει το μήνυμα ότι δεν τον παρακολουθεί. Άλλωστε η βλεμματική επαφή είναι αναγκαία γιατί μέσα από αυτήν την παρατήρηση της συμπεριφοράς του παιδιού του λαμβάνει κάθε γονιός πολύτιμες άμεσες πληροφορίες. Το βλέμμα μας κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας μας πρέπει να έχει οικειότητα, να είναι χαλαρό με χαμόγελο, με συγκατάβαση. Να ενθαρρύνει για ανοικτή συζήτηση.

 β) Τη σωματική γλώσσα: Η βασική στάση προσεκτικής παρακολούθησης στην κοινωνία μας είναι συνήθως μια ελαφριά κλίση του σώματος μας προς τα εμπρός σε μια άνετη και ήρεμη στάση. Θα χρειασθεί να κλείσουμε τα τηλέφωνα, τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες κ.α. να τον βάλουμε απέναντι μας να καθίσει και να του φερθούμε σαν να είχαμε μια συζήτηση με ένα σεβαστό μας ιερέα ή δάσκαλο.

γ) Το φωνητικό ύφος: Προσοχή στον τόνο που μιλάμε στο παιδί μας. Όταν έχουμε συζήτηση μαζί του δεν χρειάζεται να μιλάμε με ένταση ούτε να διατάζουμε όπως σε καιρό πολέμου ένας αξιωματικός του στρατού. Την αγωνία μας και το στρες θα πρέπει να τα ελέγχουμε ώστε να μην φτάνουν στον έφηβο. Διαφορετικά παίρνει το μήνυμα ότι τον θεωρούμε ακόμη παιδί και δεν τον λογαριάζουμε.

      Πολλές φορές όμως στην επικοινωνία μας μπορούμε να συναντήσουμε ένα επικοινωνιακό τείχος και τότε πρέπει να σπάσουμε τον πάγο με την υποβολή ερωτήσεων γύρω από αγαπημένα τους θέματα που ξέρουμε ότι τους απασχολούν και τους ενδιαφέρουν. Πρόκειται για την προσπάθεια των γονιών να ενθαρρύνουν τους νέους τους να μιλήσουν. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------

 

[4]  Περισσότερα και πολύ ενδιαφέροντα για τη στάση υποδοχής ή την στάση φιλοξενίας μπορεί να διαβάσει κανείς στο ανάτυπο του Καθηγητή κ. Αλέξανδρου Μ. Σταυρόπουλου, Η τέχνη της αγάπης, Εκδ. Κάνιστρο (Ιεράς Μονής Αγ. Νεοφύτου), Πάφος Κύπρου 1998 (80 σελίδες).

[5] Γι’ αυτό το σπουδαίο θέμα βλ. ανάμεσα σε άλλα δημοσιεύματα τα Πρακτικά μιας «στρογγυλής τραπέζης» που είχε οργανώσει τον Ιανουάριο του 1981 η κλινική ψυχολόγος κ. Ελένη Σταυροπούλου στα Εκπαιδευτήρια Δούκα (Επάγγελμα γονεύς, έκδ. Εκπαιδευτηρίων 1981, 98 σ.) με συμμετοχη εκλεκτών επιστημόνων.